زمانی که زمین سراسر آب بود، اولین نقطه‌ای که از زیر آب سر بر آورد و سپس گسترش یافت، مکان کعبه مشرفه و بیت‌الله‌الحرام بود که این واقعه نشان از اهمیت این روز و این نقطه و مرکزیت آن برای جهانیان دارد.
در روز دحوا‌لارض، رحمت مادی و معنوی الهی از نقطه کعبه گسترش یافت و هر چند گفته می‌شود که زمین همان موقع هم حیات داشت، اما در این روز به کمال خود رسید.
این موضوع از نظر برخی مفسران در قرآن نیز مطرح شد و آیه 30 سوره مبارکه نازعات: والارض بعد ذلک دحاها؛ (زمین را پس از آن توسعه داد)، به این امر اشاره دارد.
اهمیت این رویداد تاریخی و تکوینی امامان معصوم را بر آن داشته تا توصیه‌هایی را در تکریم این روز به مسلمانان ارائه دهند.
لذا احادیث بسیاری در فضیلت و بزرگداشت این روز بزرگ از آن ذوات مقدسه وارد شده و انجام عبادات و اعمال خاص در شب و روز آن مورد تاکید قرار گرفته است.
احیای شب قبل این روز که برابر با یک سال عبادت است، روزه داشتنی که ثواب هفتاد سال عبادت را دارد، انجام غسل و به جا آوردن دو رکعت نماز و قرائت دعای ویژه این روز از جمله اعمال سفارش شده است که تفصیل آن در مفاتیح‌الجنان آمده است.
از امام علی(ع) روایت شده که: نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شده در بیست‌وپنجم ذی‌القعده بود.
کسی که در این روز، روزه بگیرد و شب قبل آن را به عبادت و راز و نیاز بایستد، عبادت صد سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده باشد، خواهد داشت.