«ابی جارود» از حضرت امام باقر(ع) روایت کرده است که فرمود: این آیه شریفه که در سوره تغابن آیه 14 آمده: (ای کسانی که ایمان آورده‌اید! همانا بعضی از همسران و فرزندانتان (به خاطر ایمانتان) دشمن شمایند. از آنها برحذر باشید. و اگر (از خلاف آنها) درگذرید و چشم‌پوشی کنید و ببخشایید، همانا خداوند آمرزنده و مهربان است.)
در حق جمعی از مسلمانان نازل شده است که خواستند از مکه به سوی مدینه هجرت کنند ولی دوستی زن‌ها و فرزندان و اسباب و اموال دامن ایشان را گرفت. زنان و فرزندان آنها گفتند: شاهد و گواه می‌آوریم خدا را که اگر تو هجرت کنی، ما ضایع می‌شویم. تو رها می‌کنی عیالات و اموال خود را در مکه و به مدینه می‌روی، بدون خانه و مسکن و محتاج می‌شوی. ما بر فراق تو نمی‌توانیم صبر کنیم و با تو هم توانایی نداریم که هجرت کنیم. بعضی از آن مردم از سخنان اهل و عیال خود اطاعت کردند و در مکه توقف نمودند و هجرت نکردند و در این زمان بود که آیه شریفه فوق‌ نازل شد، و بعضی به اهل خود گفتند: اگر با ما هجرت نکنید و بعد از این خداوند جمع کند میان ما و شما را در دار هجرت که مدینه است، هرگز نفعی به شما نخواهیم رسانید و چون خداوند میان آنها جمع کرد، امر فرمود به ایشان که آنها را عفو کنند و در حق آنان احسان و نیکویی نمایند (بنابراین آیه شریفه در زمانی نازل شد که پیامبر گرامی(ص) قصد هجرت داشت و گروهی از زنان و فرزندان مانع همراهی شوهرانشان با پیامبر می‌شدند و این مانع شدن باعث دوری آنها و سرپیچی از فرمان خدا می‌شد و آنها را از هدف اصلی که همان بندگی خداست دور می‌کرد) (تفسیر جامع، ج7، ص170)