اسم اعظم الهی، الله است. همان که در دنیا پیامبران و اولیای الهی با آن در کائنات به اذن الهی تصرف می‌کردند و می‌کنند و حضرت نوح(ع) کشتی‌اش را با آن به حرکت در می‌آورد و نگه می‌داشت و هیچ لنگری و بادبانی برای حرکت در آوردن و از حرکت نگه داشتن آن نداشت. خداوند در این باره می‌فرماید: و َقَالَ ارْكَبُواْ فِيهَا بِسْمِ اللّهِ مَجْرَاهَا وَمُرْسَاهَا إِنَّ رَبِّي لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ ؛ و نوح  فرمود: در آن کشتی سوار شوید بسم الله جریان آن و لنگر آن کشتی است؛ زیرا پروردگارم هر آینه آمرزنده و رحیم است. (هود، آیه 41)
بهشتیان با همین اسم الله در بهشت تصرف می‌کنند و نیازهای خویش را برطرف می‌سازند و هر طور می‌خواهند استفاده می‌کنند. خداوند می‌فرماید: دَعْوَاهُمْ فِيهَا سُبْحَانَكَ اللَّهُمَ؛ خواسته‌ها و دعای ایشان در آن بهشت سبحانک اللهم  است. (یونس، آیه 10)
البته کسی که بخواهد به اسم اعظم دست یابد، نمی‌تواند از علوم غریبه استفاده کند؛ زیرا اسم اعظم از سنخ علوم نیست ؛ یعنی از سنخ دانایی نیست بلکه از سنخ دارایی است  و انسان باید آن را دارا شود و مظهر اسم الله گردد.
در حقیقت باید گفت طریقت کسب آن فکری نیست بلکه طریقت کسب آن فطری است و باید فطرت خود را به گونه‌ای در آورد که مظهر اسم الله باشد تا بتواند با آن حقیقت در جهان تصرف کند، پس لفظ و مفهوم و مصداق نیست تا بتوان از راه آن تصرف کرد، بلکه حقیقتی است که در انسان ظهور می‌کند و تصرفات شخص، با حقیقت الله است نه لفظ و مفهوم و مانند آن. برای رسیدن به آن نیز باید تقوای الهی پیشه کرد و با انجام واجبات و ترک محرمات خدایی شد و مظهر الله گردید.