روزنامه جوان در این زمینه نوشت: سخنان رئیس جمهور در اجلاس بین‌المللی شهرداری‌ها، ورای تخطئه‌های به ناحق عملکرد شهرداری تهران و ورای طعنه و کنایه‌های به کار رفته، از منظری مهم‌تر قابل تأمل است و آن بیان موضوعات داخلی مقابل چشم خارجی‌هاست. روز چهارشنبه وقتی روحانی از تراکم‌فروشی شهرداری برای تأمین هزینه اداره شهر می‌گفت، صرف نظر از اینکه میزان بدهکاری دولت به شهرداری چقدر بالاست، بسیاری را متعجب کرد آیا این اجلاس، بین‌المللی است؟ آیا در اجلاسی که مهمان خارجی حضور دارد، جای آغاز جنگ کلامی و جدل رئیس جمهور و شهردار پایتخت است؟!
این البته اول بار نیست که مسائل جناحی و سیاست داخلی به سخنرانی‌های بین‌المللی رئیس دولت یازدهم راه می‌یابد. او بارها در سخنرانی‌های مجمع عمومی سازمان ملل فخر انتخابات سال 92 را فروخت تا به غربی‌ها این پیام را بدهد که ایران فرق کرده و ما از همه جناح‌های داخل ایران بهتریم! و البته مشکل فقط این نیست که مسائل داخلی مقابل چشم خارجی‌ها بازگو می‌شود و برای پیشبرد اهداف داخلی و تخطئه رقبای بالقوه، سر دعوا پیش بیگانه باز می‌شود، پیش‌تر روحانی نشان داده که گزاره‌های ارزشمند برای ایران در فضای خارجی را می‌تواند پای اهداف جناحی داخلی قربانی کند.
همین چند هفته قبل بود که او در اجلاس قوه قضائیه، در کنار یک سال سکوت در برابر مجازات نشدن عاملان سعودی تعرض به دو نوجوان ایرانی در فرودگاه جده، گفت که مردم ایران خواستار محاکمه عاملان حمله به سفارت عربستان هستند. دیوارهای سفارت عربستان و پرستیز بین‌المللی دولت و تخطئه عملکرد دستگاه قضایی باعث شده بود روحانی و مشاورانش فکر نکنند برای بی‌اعتنایی به عربستان هم که شده، باید این دادگاه فی‌الحال عقب بیفتد... وظیفه قوه قضائیه البته رسیدگی به پرونده‌های قضایی است اما این قوه مجریه، به عنوان مسئول تنظیم سیاست خارجی جمهوری اسلامی بود که نه تنها نباید خواستار فوریت در برگزاری دادگاه متهمان حمله به سفارت سعودی می‌شد، بلکه باید به دستگاه قضایی گرا می‌داد که برای بی‌اعتنایی به عربستان، فعلاً دادگاه عقب بیفتد، اما کسی فکر این موارد نبود. دولت این روزها عصبانی است؛ به دستگاه قضایی حمله می‌کند، به دولت و مجلس قبل هم؛ پای همه نهادها را وسط می‌کشد که بگوید همه حقوق نجومی می‌گیرند؛ شهرداری را در اجلاس جهانی تخطئه می‌کند. دولت این روزها از بی‌فرجامی برجام، از رکود، از آبروریزی حقوق‌های نجومی، از بیکاری، از فشارهای مذاکره‌کنندگان خارجی و از همه چیز عصبانی است، این عصبانیت قابل درک است، اما بی‌سیاستی‌هایی اینگونه، قابل درک نیست. دولت باید به خودش بیاید؛ حتی اگر همه هدفش یکساله نشدن خود است، این راهش نیست...