از نظر قرآن انسان موجودی مرکب از روح الهی و کالبد جسمانی خاکی است. خداوند در قرآن بیان می‌کند که وقتی جسم انسان به تمام و کمال ساخته شد و به حد استواء و اعتدال رسید، خداوند روح را در چنین کالبدی دمید.
 این روح دمیده شده در کالبد را نفس می‌گویند. فرق روح  با نفس در این است که روح در انجام کارهایش نیازی به کالبد و ابزار جسم ندارد، اما نفس نیازمند ابزار و کالبد جسمانی است.
 از این رو حتی پس از مرگ نیز از کالبد مثالی و در قیامت از کالبد اخروی و جسم اخروی بهره‌مند می‌شود.
به هر حال، انسان ترکیبی از نفس و جسم است:فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي؛ پس هر گاه آن را تسویه کردم و از روحم در آن دمیدم (حجر، آیه 29، ص، آیه 72) و نیز می‌فرماید: ثُمَّ سَوَّاهُ وَنَفَخَ فِيهِ مِن رُّوحِهِ؛ پس وقتی آن کالبد را تسویه کرد و در آن از روحش دمید.(سجده، آیه 9)
از نظر قرآن، انسان نسبت را براساس همین کالبد می‌برد و اینکه فردی پدر و مادر کسی دیگر می‌شود به سبب همین کالبد است، نه به سبب نفس و روح الهی. در حقیقت نقش انسان تنها در حوزه کالبد و جسم است نه روح و نفس انسانی.
در قیامت انسان‌ها همانند گیاه از خاک می‌رویند و دیگر نیازی نیست تا والد و والده داشته باشند و نیازی به پدر و مادر در ساخت جسم اخروی ندارند، از همین رو خداوند می‌فرماید: فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلَا أَنسَابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَلَا يَتَسَاءلُونَ ؛پس چون در صور دميده شود، آن روز نسبت و خويشاوندى ميانشان نماند و از حال يكديگر نپرسند- يا از يكديگر درخواست نتوانند كرد-. (مومنون، آیه 101) زیرا علت اینکه نسبت میان آدمی باشد به سبب نقش موثر در ساخت کالبد است؛ و وقتی در قیامت جسم قیامتی هیچ ارتباطی با دیگری ندارد و هر کسی از خاک می‌روید، دیگر نسبت و خویشاوندی نیز معنایی ندارد؛ زیرا روح و نفس آدمی هیچ ارتباط با انسان دیگر ندارد و نفخ الهی صورت گرفته و کالبد اخروی نیز دیگر ارتباطی با انسانی ندارد، پس در آخرت هیچ‌گونه نسبتی مانند پدر و فرزند و مادر و فرزند و برادر و خواهر و مانند آن نخواهد بود.