داریوش سجادی با اشاره به سخنان  رئیس‌جمهور در جلسه مشترک دولت و مجلس درباره ماجرای اخیر فیش‌های حقوقی که گفته بود «بر اساس گزارش یکی از نهادهای نظارتی طبق آیین‌نامه‌های سال 90، یک مدیر می‌توانست حتی تا یک میلیارد تومان هم دریافتی داشته باشد، و در ظاهر هیچ مشکلی هم وجود نداشت، لذا امروز باید این آیین‌نامه‌ها اصلاح شود» نوشت: جناب آقای رئیس‌جمهور! به قول «جدایی‌ نادر از سیمین» گیریم پدرم به خاطر آلزایمر ندونه من پسرشم! اما من که می‌دونم اون پدرمه! به عبارت دیگر مسئولیت‌های فردی و اجتماعی انسان نسبت به حقوق و تکالیف محوله که نمی‌تواند تحت‌الشعاع دلبخواهی‌ها و خویش‌کامی‌ها و فرصت‌ها و مزایا و کوتاهی‌ها و لکنت‌ها و نارسائی‌های عرفی یا قانونی قرار بگیرد.
گیریم آئین‌نامه‌ سال 90 می‌توانست مسئولین محترم را تا 1000 میلیارد هم برخوردار از دریافتی کنند آیا در این میان یک مسئول هم نباید پیدا بشود تا معترض این حفره قانونی شده و از خود یا مقامات ارشدش بپرسد بر اساس کدام لیاقت یا کفایتی اینجانبان را چنین گشاده‌دستانه برخوردار از خوان نعمت می‌فرمائید!؟
این بدیهی‌ترین رفتار منطقی و عقلی و متوقع از همه کسانی است که در هر رده‌ای عهده‌دار مسئولیت‌های حکومتی‌اند. مسئولانی که مردم در تفویض مسئولیت‌ها به ایشان فرض را بر این قرار داده‌‌اند که پایوران‌شان ضمن برخورداری از اشرافیت اخلاقی، تربیت‌یافتگان بر سفره پاکدستی و چشم و دل سیری‌اند.
وی می‌افزاید: گیریم آئین‌نامه سال 90 مجوز بهره‌وری گشاده‌دستانه و بدون استحقاق مسئولین به حقوق‌های گزاف را تامین می‌‌کرد اما آیا نباید در این میان ولو یک نفر هم پیدا می‌شد تا بابت این دریافتی‌های نامعقول و نااستحقاقی استنکاف ورزیده و جویای چیستی و چرائی چنین پرداخت‌های دست و دل‌بازانه‌ای به خود می‌شد!؟
جناب رئیس‌جمهور! درست است که دندان اسب پیشکشی را نباید شمرد! اما تمتع از بیت‌المال اسب پیشکشی نیست و پرداخت‌ها متکی بر استحقاق‌ها و مسئولیت‌ها است. جناب رئیس‌جمهور! نقل قانون و حفره‌های قانون نیست. محل نزاع قبل از قانون‌های سوراخ‌دار، طمع و طماعی و زیاده‌خواهی مسئولین مربوطه است!
جناب رئیس‌جمهور! نقل این حرف‌ها نیست. باز هم بحث عقیل و مرتضی است. آهن تفتیده مولا کجاست!؟