روزنامه آرمان از قول امان‌الله قرایی جامعه‌شناس نوشت: جامعه به هیچ عنوان از دزدی اموال، ارتشاء و سوء استفاده و حقوق‌های غیرمتعارف گذشت نمی‌کند. چنانچه در چین حکم این گونه موارد اعدام است و در کره نیز شاهد بودیم زمانی که کارمند جزء یکی از وزارتخانه‌ها رشوه دریافت کرده بود وزیر آن وزارتخانه خودکشی کرد و وقتی یک کارمند نامه سفارشی نوشت، رئیس جمهور استعفا کرد. در آلمان رئیس جمهور را به خاطر همراهی همسرش در یک مسافرت و خرج مبلغ هزار یورو محاکمه کردند.
با پرداخت‌های میلیونی بالا چگونه می‌توان از عدالت سخن گفت. چگونه می‌توان ادعا کرد که اختلاف طبقاتی کاهش یافته و توزیع عادلانه ثروت صورت گرفته است. براساس قانون یک استاد دانشگاه حدود هفت برابر حقوق پایه می‌تواند حقوق دریافت کند.
بنده با دو دکترای PHD همین مقدار حقوق دریافت می‌کنم آن‌گاه فردی با مدرک لیسانس با روابط، در پستی قرارگرفته است که حدود 55  میلیون حقوق ماهانه دریافت می‌کند. لذا به همین دلیل است که این روزها در هر جمعی وارد می‌شویم، صدای اعتراض مردم را می‌شنویم.
وی در ادامه می‌گوید: ضربه این حقوق‌های میلیونی کمتراز ضربه شهرام جزایری نیست. اذهان ایران این واقعه را فراموش نخواهند کرد. چنانچه امروز از یک جوان پانزده ساله پرسیده شود که شهرام جزایری کیست، به خوبی وی را می‌شناسد وقتی مدیران برای خود حقوق‌های میلیونی قرار می‌دهند دیگر چه اعتمادی به یک کارمند جزء می‌توان داشت. آن کارمند تحت تأثیر این اختلاف‌های حقوقی صراحتاً رشوه می‌گیرد و رئیس وی نیز نمی‌تواند خلاف وی را گزارش دهد.