آشتی و صلح و صفا کار خوب و پسندیده‌ای است. دین و آیین ما هم به آن خیلی تأکید فرموده است. از نظر تاریخی و فرهنگی هم ایرانی‌ها مردمی صلح‌جو و اهل آشتی و مسالمت هستند. البته اگر کسی، قلدری و متجاوزی، پا را از حد خودش فراتر بگذارد، داستان طور دیگری می‌شود و... که می‌دانی و می‌دانیم! عرضم چیز دیگری است. اینکه آقای تاج که رئیس فدراسیون فوتبال ایران است، تصمیم داشته و دارد میان آقایان برانکو و کی‌روش که اخیراً بدجوری به پر و پای همدیگر پیچیدند، صلح و آشتی برقرار کند. حتماً باعث خوشحالی و خشنودی همه کسانی می‌شود که از طریق دو به‌هم زنی و تفرقه و شلوغ کردن شهر، نان حلال! سر سفره زن و بچه خودشان نمی‌برند، اما عرض حقیر این است که صلح و آشتی باید اساسی و با برطرف کردن همه عوامل کینه و اختلاف و سوءتفاهم‌ها و... اتفاق بیفتد، تا آنجا که ما از دور دیده و خوانده‌ایم دعوای این دو بزرگوار، دعوای شخصی و برای رو کم کنی و از سر حسادت و بخل و خود کم‌بینی و... که بعضی وقت‌ها در فوتبال ما رخ می‌دهد، نیست، بلکه ظاهراً هر دو نفرمی‌خواهند وظیفه‌شان را به درستی انجام بدهند. اما روند و رویه و روش مدیریتی فوتبال، اجازه نمی‌دهد. این اتفاق بیفتد و آنها را به جان هم انداخته است! کی‌روش می‌خواهد تیم‌ملی را به جام‌جهانی ببرد. (چون این چند سال است به هدف بزرگ و نهایی فوتبال تبدیل شده است) و برانکو و ایضاً سایر مربیان باشگاهی می‌خواهند تیم‌های خود را برای حضور تیم در «لیگ» آماده کنند، و... منتهی در فوتبالی که هدف فقط و فقط شده رفتن «جام‌جهانی» آن هم به هر شکل و هر ترفند و ...، لیگ و استقلال و پرسپولیس و پایه‌ها و جوانان و امیدها و نونهالان و اخلاق و حرمت و... دیگر اصلاً مهم نیست... آقای تاج برای آنکه صلح و صفای واقعی و آشتی سراسری در فوتبال حاکم کند باید فکری به حال این مسائل مشکل‌آفرین و دردسرساز بکند و... وگرنه از این طور آشتی‌ها صوری و باسمه‌ای آبی برای فوتبال گرم نمی‌شود. کما اینکه تا حالا هم نشده است...