پژمان کریمی
آغاز شاعری هر شاعری نه از آن روزی است که نخستین شعر خود را می‌گوید و نه از آن روزی که؛ نخستین شعر خود را با زبان و سبک خاص خود می‌سراید.
تاریخ میلاد شاعر، نقطه آغاز باروری «اندیشه و آرمان  الهی» اوست. چنین تاریخی و واجد چنین تاریخی بودن است که  شعر شاعر را به جایگاه مانایی می‌نشاند و او را فراتر از موقعیت جغرافیایی و بعد زمانی تعریف می‌کند و رد نگاهش را رو به «همیشه» ترسیم می‌سازد. زیرا اندیشه الهی و هر آنچه انسان را به ذات اقدس الهی ارجاع دهد، چون «حق» منیر و ماناست!
چه بسا شبه‌شاعرانی که قلم نفسانیت به دست گرفته‌اند و فارغ از «اندیشه» و سرگردان وادی «بی‌آرمانی» از تهوع احساس، سخن رانده‌اند. رسالت سروده‌های چنین شاعرک‌هایی، تصلب عروق خرد مخاطب و تقویت زمینگیری اوست.رسالت این شاعرنماها و جاعلان ادبی، گسترانیدن دام فتن دنیوی و مصلوب‌سازی خواننده بر صلیب غرایز حیوانی است.
اما شاعر اندیشمند آرمانی، با هر سروده خود، آینه‌گردانی خرد و بذرافشانی معرفت می‌کند و مخاطب خداجوی و حقیقت‌خواه را به پیمودن آگاهانه پلکان «بلوغ فهم» و«ادراک فنای فی الله» تحریص و ترغیب می‌سازد.
استاد حمید سبزواری چنین بود؛ همانا شاعر اندیشمند آرمانی!
پدر شعر انقلاب، ادبیات و شعر را نه ابزار سخنوری در دایره تمنیات  پست و نه بستر تموج احساسات سطحی و مقتضی زندگی روزمره که؛ ساحت  تجلی آموزه‌ها و مفاهیم مکتب الهی در نظر گرفت. چنین بود که از بدو جوانی، نخواست و نتوانست به حاکمیت جور و جولان‌دهی عمله شرک بی‌تفاوت بماند.
او چه پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و چه پس از آن، قلم خود را از راه متعالی و جاودان اندیشه و آرمان خود منحرف نکرد و بازنداشت.
شور انقلابی قلمش، طی عمر شاعرانه‌اش، هیچ‌گاه رنگ نباخت و همواره حال و هوای نهضت انقلاب اسلامی و بهمن 57 عزیز را تداعی می‌کرد.
شعر او در هر مقطع و فرازی از تاریخ  ایرانمان حضور داشت،  و نسبت روشن خود را با خواست‌ها و دغدغه‌های مردم سرزمین‌مان حفظ می‌کرد. جالب اینکه شعرهای او اگر هم بنا به مناسبتی سروده شده است اما  خود بیانگر گوشه‌ای از تاریخ است و در قابی ماندگار جای گرفته است. آیا سروده دلکش «خمینی ای امام» چنین نیست؟آیا سروده «مرگ بر آمریکا» چنین نیست؟
استاد سبزواری در کنار بزرگانی چون استاد مشفق کاشانی و علی معلم و... با سروده‌هایش نه تنها ادبیات بلکه، موسیقی پس از انقلاب را متاثر  نمود و هویت و جان داد. وی از این طریق نیز، میراث گرانقدر ارزش‌های انقلابی را به حافظه موسیقیایی کشورمان سپرد.
می‌گویند او یگانه شاعری است که کتابی از اشعارش – «سرود درد»-  با مقدمه حضرت امام خامنه‌ای – که خود ادیبی گرانقدر هستند- منتشر شده است. این نشان می‌دهد که استاد دین بزرگی بر دوش ادبیات انقلاب دارد.
 سالها پیش در دوران سیاه موسوم به اصلاحات که هر روز به دین الهی و انقلاب اسلامی ناجوانمردانه تاخته می‌شد، در آیینی رسمی شاهد بودم که استاد به روی صحنه رفت و پس از خواندن یکی از سروده‌های زیبای خود، با جدیت و قاطعانه از ولایت امام خامنه‌ای دفاع کرد.
درودی بر ترنم قلم و صبای احساس «حمیدش»!