در دورانی که با تدبیران امیدوار درگیر مسائل سیاسی از جمله برجام، پسابرجام، فرجام و مینو خالقی هستند؛ عده زیادی آینده خود را در میان بندهای توافق تاریخی هسته‌ای گم کرده‌اند. در روزگاری که ناامیدی به لطف اعمال منادیان امید از در و دیوار جامعه می‌بارد؛ کمتر جوانی را می‌توان یافت که از سر رضایت به دنبال خدمت اجباری باشد.
بعد از ادامه تحصیل‌های متعدد، دو سال سربازی همان مدت نسبتاً مناسبی است که جوان می‌تواند پیوستن به جرگه بیکاران را به تعویق بیندازد. به لطف این خدمت مقدس، افراد می‌توانند در یک شب آرام روی برجک نگهبانی، آینده خود را برنامه‌ریزی و آن را به یادگاری حک کنند.
امروز بعد از گذشت قریب به 40 سال از عمر انقلاب اسلامی و پرورش جوانان نخبه، زمان آن رسیده که مسئولان با تغییر در ساختارها، علم را به عمل تبدیل کرده و خدمت سربازی را تبدیل به سکوی پرتابی کنند که جوان فارغ التحصیل را با انبوهی از تفکرات خلاق به جامعه می‌فرستد.
امروز سربازی به یک سنگ بزرگ مبدل شده است که علاوه بر دو سال دور کردن جوان از فضای اشتغال، تولید و پیشرفت، در اغلب موارد سن ازدواج را نیز دو سال افزایش می‌دهد. بر کسی پوشیده نیست که ازدواج به مثابه حلالی است که بسیاری از تلخی‌های روزگار را در خود حل می‌کند.
اما از آن طرف افزایش سن ازدواج علتی است که معلول‌هایی خلاف آرمان‌های جامعه اسلامی را باعث می‌شود. بسیار روشن است که تسهیل در امر ازدواج (چه از طرف خانواده‌ها و چه با ایجاد مشوق‌هایی از طرف دولت) خود به مانند یک جهش بلند از رفع مشکلات و روزمرگی‌های جامعه امروزی ماست.
با کمال تأسف باید گفت تا زمانی که برجام، پسابرجام، فرجام و مینو خالقی‌ها هستند، مشکلاتی از این دست دغدغه مسئولان خدمتگذار به حساب نمی‌آید. در روزگار تدبیر و اعتدال، جوانان پس از دوران دانشگاه تنها می‌توانند بر بلندای نرخ بیکاری بالانشینی کنند.
 واقعیت این است که آقایان در پسا دانشگاه، پسا سربازی و پسا ازدواج برنامه‌ای برای آتیه جوانان ندارند و خود را نسبت به آن مسئول نمی‌دانند. این روزها بسیار سخت می‌گذرد؛ چرا که ظواهر نشان می‌دهد بعد از سه سال، ما قشر جوان و آینده ساز ایران اسلامی حتی در اولویت‌های درجه چندمی مسئولان هم نیستیم!
* مسعود رشید، فعال دانشجویی