روزنامه بوستون گلوب خاطر نشان کرد: پوشش خبری جنگ سوریه، به عنوان شرم‌آورترین فصل  تاریخ رسانه‌ای آمریکا به خاطر خواهد ماند. گزارشگری درباره قتل عام در شهر باستانی حلب آخرین دلیل این امر است. شبه نظامیان خشن سه سال کنترل حلب را در دست داشتند. حکمرانی آنها با موجی از سرکوب آغاز شد. آنها اعلان‌هایی نصب کردند که به ساکنین شهر هشدار می‌داد «بچه‌های‌تان را به مدرسه نفرستید. اگر چنین کنید، ما کوله‌پشتی‌شان را می‌گیریم و شما تابوت‌شان را.» آنها بعدتر کارخانه‌های شهر را نابود کردند تا شاید مردم بیکار شهر ناچار به پیوستن به جنگجویان شوند. آنها ماشین‌آلات غارت شده را به ترکیه فرستاده و به فروش رساندند.
ساکنان حلب سرانجام این ماه کور سوی امیدی یافتند. ارتش سوریه و متحدانش برای بیرون راندن شبه نظامیان از شهر فشار می‌آورند. جریان عادی برق امکان دارد به زودی در حلب برقرار شود و تسلط شبه نظامیان بر شهر هم به پایان برسد. شورشیان زیرفشار نیروهای روسی و سوری برای ترک حلب، ویرانه‌ای از شهر به جای گذاشته‌اند.
مروا عثمان، تحلیلگر ساکن بیروت، می‌پرسد: «ارتش عرب سوریه، تحت رهبری بشاراسد و دیگر متحدانش، تنها نیروی میدان جنگ علیه داعش است. شما می‌خواهید تنها نظام طرف جنگ با داعش را تضعیف کنید؟» این روایت از جنگ با نسخه مورد نظر واشنگتن همخوانی ندارد. در نتیجه، بخش عمده‌ای از رسانه‌های آمریکایی خلاف آن چه واقعا اتفاق می‌افتد را گزارش می‌دهند. بسیاری از گزارش‌های خبری از این حکایت دارد که حلب  برای سه سال منطقه‌ای آزاد بوده اما اینک‌بار دیگر به مصیبت گرفتار شده است.
استیون کینرز در این تحلیل خاطر نشان می‌کند:  رسانه‌ها به مردم آمریکا می‌گویند کار اخلاقی در سوریه مبارزه با رژیم اسد و شرکایش روسیه و ایران است. ما هم باید امیدوار باشیم که ترکیب به‌سامانی از آمریکایی‌ها، ترک‌ها، سعودی‌ها، کردها، و اپوزیسیون میانه‌رو پیروز خواهند شد. این مهملی بی‌سر و ته است. اما آمریکایی‌ها برای قبول آن گناهی ندارند. ما تقریبا هیچ اطلاعات واقعی درباره ستیزه‌جویان و اهداف یا تاکتیک‌هایشان نداریم. بخش عمده‌ای از گناه این مساله بر گردن رسانه‌های ما است.
بوستون گلوب می‌افزاید:  بخش عمده روزنامه‌ها، مجلات و شبکه‌های خبری آمریکایی زیرفشارهای مالی سنگین به شکلی چشمگیر از خبرنگاران امور خارجی‌شان کاسته‌اند. اکنون خبرهای مهم‌تر درباره جهان از دست گزارشگران ساکن واشنگتن بیرون می‌آید. در چنین فضایی، دسترسی به منابع خبری و اعتبار رسانه‌ای به پذیرش پارادایم رسمی بستگی دارد. گزارشگرانی که اخبار سوریه را پوشش می‌دهند اخبار را با پنتاگون، وزارت خارجه آمریکا، کاخ‌سفید و متخصصان اندیشکده‌ها تطبیق می‌دهند.
گزارشگران ساکن واشنگتن به ما می‌گویند که النصره، یکی از نیروهای قدرتمند در سوریه از شورشیان و میانه‌روها تشکیل شده است نه افراد محلی مرتبط با القاعده، عربستان سعودی به عنوان حامی مبارزان آزادی معرفی می‌شود در حالی که پشتیبان اصلی داعش است. ترکیه سال‌ها راه ورود جنگجویان خارجی به سوریه برای پیوستن به گروه‌های تروریستی را هموارکرده، اما چون آمریکا به ترکیه نیاز دارد، درباره این مسئله کمتر می‌شنویم. ما دراین‌باره هم کمتر صحبت می‌کنیم که هر چند می‌خواهیم از کردهای سکولار و سختکوش در صحنه نبرد حمایت کنیم ولی ترکیه خواهان کشتن آنها است. هر کاری که روسیه و ایران در سوریه انجام می‌دهند منفی و برهم‌زننده ثبات توصیف می‌شود، فقط به این خاطر که آنها انجام‌اش داده‌اند؛ زیرا این خط رسمی در واشنگتن است.
سیاستمداران یا دولت‌ها ممکن است برای اقدامات ناخوشایندی که درگذشته انجام دادند بخشیده شوند، اما ژورنالیسم قرار است از نفوذ قدرت و دروغگویی ذاتی دور بماند. ولی در این بحران به شکل تاسف‌آوری شکست خورد.
روزنامه آمریکایی در پایان نوشت: گفته می‌شود که آمریکایی‌ها به جهان بی‌اعتنا هستند. این چنین است، اما مردم دیگر کشورها هم همین طور هستند. اگر مردم بوتان یا بولیوی مسائل سوریه را درست نفهمند پیامد جدی ندارد. اما بی‌توجهی ما خطرناک‌تر است زیرا ما بر مبنای آن دست به عمل می‌زنیم. آمریکا این قدرت را دارد که حکم به مرگ کشورها بدهد. در مورد سوریه روایت رسمی این است؛ «با اسد، روسیه، و ایران بجنگید! برای حمایت از صلح به دوستان ترک، سعودی و کرد ما بپیوندید.» این نگاه فاصله‌ای هولناک از واقعیت دارد. این رویکرد همچنین به طولانی‌تر شدن جنگ می‌انجامد و سوری‌های بیشتری را با رنج و مرگ روبرو می‌کند.