سرمربی تیم فوتبال امید ایران در رقابت‌های انتخابی المپیک، در گفت‌و‌گویی صریح نسبت به مسائل غیرشفافی که امیدها طی 14 ماه گذشته با آن روبه‌رو بودند موضع‌گیری کرد. گزیده‌ای از تازه‌ترین صحبت‌های محمد خاکپور که روز گذشته با خبرگزاری ایسنا انجام داد، در ادامه می‌آید:
*درباره اینکه کفاشیان عنوان می‌کند ماموریت من در تیم امید پایان یافته است، جا دارد بگویم ماموریت من هیچ‌گاه برای کمک به جوانان و مردم کشورم تمام نخواهد شد. تا زمانی که زنده باشم ماموریت خدمت به مردم و جوانان کشورم را دارم و این حرفی که کفاشیان می‌زند هم برای من اهمیتی ندارد و نیز اصلا حرف درستی نیست چرا که من با فدراسیون قراردادی نداشتم که هم‌اکنون ماموریتم به اتمام رسیده باشد.
*بنده هیچ گاه سر تعظیم جلوی این آقایان فرود نیاوردم. اگر من آدم بله قربان‌گویی بودم و می‌خواستم با تمام توهین‌هایی که به بنده شده است، در مقابل آنها سر فرود بیاورم داستان به گونه دیگری رقم می‌خورد.
*باید بگویم کفاشیان بر فدراسیون فوتبال و کارمندانش احاطه ندارد. همین که می‌گویند قرارداد گم شده است یا نیست از جمله این موارد است. وقتی که می‌گویند 72 ساعت قرارداد اصلاحی نگاشته می‌شود و این اتفاق نمی‌افتد و هفته‌ها طول می‌کشد، چه چیزی جز عدم صداقت است. مگر می‌شود مدیر یک مجموعه نداند در مجموعه‌اش چه اتفاقی رخ می‌دهد. مگر می‌شود در مجموعه‌ای به بزرگی فدراسیون فوتبال پیگیری‌های لازم انجام نشود؟
*در مورد مباحث مالی و تامین منابع، حبیب کاشانی به عنوان مدیر تیم امید جوابگوست و ریز تمام جزئیات مورد نظر در ارتباط با تیم را دارد. بنده نیز در جایگاهی نیستم که بخواهم در این خصوص صحبت کنم. با توجه به شناختی که از کاشانی دارم مطمئنم در زمان مقتضی به صورت شفاف هزینه‌های تیم امید برای مردم توضیح و تشریح می‌شود. در مورد حدود 5/5 میلیارد هزینه‌ای که در این لیست عنوان شده بود، حدود یک میلیارد آن مربوط به کادر فنی تیم امید بود. باید بگویم این رقم مربوط به هزینه کادر فنی وینگادا بود. مسئله‌ای که آن را توضیح نمی‌دهند این است.
*وزیر ورزش عنوان کرد که 150 هزار دلار به عنوان پاداش برای تیم ملی امید در نظر گرفته شده است، اینکه این رقم برای تیم امید لحاظ شده و به فدراسیون فوتبال داده می‌شود تا آن را به تیم امید بپردازد. موضوعی که توسط وزیر ورزش و جوانان مصوب شده و به فدراسیون فوتبال پرداخت شده اما به تیم امید داده نمی‌شود. واقعا بازیکنان من در این رابطه مظلوم واقع شدند و هرگز حمایت نشده و همواره مورد انتقاد قرار گرفتند.
*به هیچ عنوان هیچ کس به من تحمیل نشد. در طی این 14 ماهه نه کسی به من توصیه و نه فردی تحمیل شد. اولین نفری که پیشنهاد‌دهنده برای حضور مایلی کهن در کادر فنی بود خودم بودم. مایلی کهن فردی بسیار صادق، دلسوز و خوش‌قلب است. علاوه بر این نیاز داشتم که از تجربه وی کمک بگیرم چرا که سالیان سال این راه را با تیم‌های مختلف چه در تیم ملی بزرگسالان و چه در تیم امید و چه تیم‌های باشگاهی پشت سر گذاشته بود. در طول این مدت نیز کمک‌های بسیاری به بنده کرد و از تجربیاتش بسیار آموختم.
*بدون اغراق می‌گویم که اگر مدت مورد نظر و فرصتی که نیاز داشتم را به من می‌دادند، مطمئنا نتیجه بهتری کسب می‌کردیم. شبی که تیم امید در بدرقه حضور یافته بود بازیکنانم در لیگ بازی می‌کردند، در حالی که سایر تیم‌ها در همان زمان بازی‌های تدارکاتی‌شان را انجام می‌دادند. فدراسیون فوتبال حتی دو ماه قبل از رقابت‌ها نیز نتوانست یک بازی تدارکاتی را برای تیم امید فراهم کند، حتی با ویتنام، حتی با تاجیکستان یا ترکمنستان. ما بارها خواهش کردیم اما این اتفاق رخ نداد. علت اینکه عنوان و تاکید می‌کنم فدراسیون فوتبال در ناکامی تیم امید مقصر است علت دارد چرا که نتوانست بازیکنان لژیونر تیم امید را به ما اضافه کند. چرا ژاپن یا کره جنوبی می‌توانند لژیونرهایشان را به خدمت بگیرند؟ آنها نیز بازیکنانی داشتند که در هلند لژیونر بود.
*خیلی‌ها می‌گویند تیم امید بدشانسی آورده اما شانس در فوتبال معنا ندارد. شانس یعنی مهارت و تلاش. مهارت و تلاش نیز معنای خاص خود را دارد. تلاش یعنی اینکه بازیکنان زحمت بکشند و توپ را به نقطه‌ای برسانند تا به گل تبدیل شود اما صرف کردن مهارت نیازمند یک بازیکن باتجربه است که بتواند توپ را تبدیل به گل کند. بازیکنان ما از جان مایه گذاشتند و من دست تک‌تک آنها را می‌بوسم چرا که هرآنچه داشتند برای مردم خرج کردند.
*به هر جهت وقتی تیمی نتیجه نمی‌گیرد یا به عبارت دیگر یک نفر زمین می‌خورد، آدم‌های کوچک شروع به لگد زدن می‌کنند و این مسئله قابل پیش‌بینی بوده و هست. من از آن افرادی که در 14 ماه گذشته به تیم فوتبال امید ایران کمک کردند و بازیکنانم را مورد حمایت قرار دادند تشکر می‌کنم. از کمیته بین‌الملل و تشریفات فدراسیون فوتبال بسیار ممنون هستم چرا که زحمات بسیاری را متحمل شدند. اما از آنهایی که کمک نکردند و بعضا هم در مقاطعی چوب لای چرخ تیم امید گذاشتند، چه لزومی دارد تشکر کنم؟ بنده اینقدر شهامت دارم که اگر مرتکب اشتباهی شدم به آن اذعان کنم. اگر جایی باید از کسی تشکر می‌کردم این کار را انجام دادم و آن جایی که نباید سرم را در مقابل ناحق پایین بیاورم و تعظیم کنم این کار را انجام ندادم.