وبسایت بی‌بی‌سی نوشت: رایزنی بر سر موضوع صلاحیت‌ها موثرترین کاری است که از روحانی در زمین واقعی سیاست ایران برمی‌آید.  احتمالا این شیوه مطلوب طیفی از حامیان روحانی نیست که امکان دارد از او، انتظار مواجهه شدید با شورای نگهبان بر سر موضوع صلاحیت‌ها را داشته باشند. با وجود این، منطقا تضمینی وجود ندارد که چنین مواجهه‌ای، حتی از نظر تامین انتظارات رای‌دهندگان نیز، نهایتا به نفع دولت انتخابات مجلس هفتم، از جمله تجربه‌های قابل استناد در همین ارتباط است. در آن مقطع، در پی رد صلاحیت بی‌سابقه کاندیداهای اصلاح‌طلب از سوی شورای نگهبان و تحصن اعتراضی 139 نماینده مجلس، وزارت کشور اعلام کرد که انتخابات را برگزار نخواهد کرد، خبر استعفای 14 عضو کابینه، 28 استاندار و بیش از 80 فرماندار انتشار یافت (که البته پذیرفته نشد)، و حتی رئیس‌جمهور وقت به اعضای دولت گفت: «محکم بایستید اگر نخواستند با هم می‌رویم».
بی‌بی‌سی ادامه می‌دهد: این واکنش‌ها، البته برای چند هفته هیجان زیادی را در سطح مطبوعات و مخاطبان آنها ایجاد کرد. اما باحمایت تمام قد آیت‌الله خامنه‌ای از شورای نگهبان، دولت دو روز مانده به انتخابات اعلام کرد که انتخابات را به روال عادی برگزار می‌کند و نتیجتا، همان استانداران و فرمانداران «مستعفی»، مسئول برگزاری انتخابات به شیوه مورد نظر شورای نگهبان- و البته از موضعی پایین‌تر از زمان قبل استعفا - شدند. نتیجه اجتناب‌ناپذیر چنین وضعیتی، ناامیدی حامیان اصلاح‌طلبان بود.
شرایط سیاسی امروز ایران، در مقایسه با زمان برگزاری انتخابات مجلس هفتم تغییر زیادی کرده ولی می‌توان تصور کرد که هنوز یک معادله منطقی در عرصه سیاست ایران برقرار باشد: اینکه سیاستمداران در هنگام چالش‌های تعیین‌کننده، از ایجاد انتظاراتی در اجتماع که توان تحققشان را ندارند، سود نمی‌برند. ایجاد انتظارات تحقق‌ناپذیر، احتمالا بر سر موضوعاتی که سرنوشت آنها در آینده دور روشن می‌شود نیز بی‌هزینه نیست، اما قطعا در ارتباط با موضوعاتی که تکلیفشان در آینده بسیار نزدیک - مثلا تنها پنج هفته بعد - روشن می‌شود، بسیار سنگین است.