شیخ حسنعلی فرزند رجبعلی مقدادی اصفهانی مشهور به شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی در سال 1279 ق. در خانواده‌ای متدین و زاهد و اهل علم به دنیا آمد ودر سال 1361 ق دیده از جهان فرو بست.
شیوه عرفانی حسنعلی اصفهانی نظیر روش امامان معصوم(ع) بود، وجودش سرشار از عشق به ولایت بود و هیچ گاه هم از مسیر ائمه(ع) جدا نشد. وی بیشتر زندگی‌اش را در نجف و پس از آن در کنار حرم شریف رضوی بود و تا آخر عمر ذکر علی از لبش نیفتاد، وی شرط وارد شدن به مباحث عرفانی و مکاشفات را آشنایی با اخبار ائمه(ع) می‌دانست.
زندگی او به زهد و کناره‌گیری از دنیا و مراقبه تام بر تهذیب نفس و ریاضت‌های مشروع و انواع عبادات و طاعات، احادیث اهل بیت(ع) می‌گذشت. شب‌های جمعه از هفت سالگی تا هنگام وفات با نوافل و نماز، احیا می‌گرفت. وی در جواب نامه یکی از سادات دزفول درباره روش عرفانی‌اش می‌نویسد: به همه بگوئید که طریقه فلانی غیر از طریقی است که شنیده‌اید، همه بدانید که طریقه حقیر، طریقی است که تمام مطالب شرع را نهایت اهتمام است؛ خلاف باقی طرق که به مطالب شرعیه خیلی بی‌اعتنا هستند. در طریقه حقیر، خصوصا نماز خیلی مورد توجه است که هر چه زحمت و توجه است، به نماز معطوف دارید.
زندگی نخودکی اصفهانی به زهد و کناره‌گیری از دنیا، تهذیب نفس، ریاضت، عبادات و طاعت خداوند و اهل بیت(ع) گذشت.
وی مدار و طریقت خود را شب زنده‌داری، لقمه حلال و توجه به نماز، آن هم با حضور قلب می‌داند.
شیخ حسنعلی اصفهانی تهذیب روح و روان را از دوران کودکی و با کمک پدرش آغاز کرد و در هر سحرگاه بیدار می‌شد و نماز، دعا و راز و نیاز می‌کرد. در یازده سالگی نیز در خدمت حاجی محمدصادق تخت پولادی بود و از او دستور می‌گرفت. وی به پیروی از استادش به کوه‌های اطراف اصفهان برای ریاضت می‌رفت.
شیخ شب‌ها تا صبح بیدار بود و از پانزده سالگی هم هر سال ماه‌های رجب، شعبان، رمضان و ایام‌البیض هر ماه را روزه دار بود.
از: فارس