شهید «محمدحسین  نامدارمحمدی» در یکی  از  روزهای  بهاری  سال 1339 در یکی  ازمحلات  فقیرنشین  شهر تهران  به  دنیا آمد. خانواده  او  مذهبی،  متدین  و به  شدت  پایبند  به  دین  بودند،  ایشان از همان  کودکی به همــــراه  مادرش  در مراسم  مذهبی شرکت  می‌نمود.
محمد حسین   همراه  خانواده  خود عازم کرمان می‌شود و تقریباً تا  زمان  شهادت  در همین  شهر زندگی  می‌کند. سال‌های آخر دبیرستان  با سال‌های  انقلاب  مصادف  می‌شود.  اولین  حضور ایشان  شرکت  در واقعه 17 شهریور 57 است که زخمی می‌شود و دومین حضورش در حادثه  آتش‌سوزی  مسجد  جامع  کرمان  است.
با شروع جنگ تحمیلی در سال 1359 خود را برای  میدان دیگری از مبارزه  آماده  می‌کند و از طریق سپاه  پاسداران  وارد صحنه جنگ شده و در واحد حساس اطلاعات و عملیات مشغول به فعالیت می‌شود.
سرانجام در تابستان 1361 به همراه شهید محمدعلی ایرانمنش در اثر تصادف در منطقه عملیاتی دارخوین به شهادت رسید
فرازی از وصیت‌نامه شهید «محمدحسین نامدار محمدی»؛  خواهران و برادران: این حقیقتی است  که همه ما دیر یا  زود  باید  برویم  ولی  وسیله و رفتن‌ها  فرق  می‌کند . پس  بگذارید  آدمی  بهترین  وسیله  را  که شهادت  می‌باشد  انتخاب  کند  و  به  لقاء‌ا...  بپیوندد. من  همیشه  به دوستانم  می‌گفتم بهترین مرگ  مرگی  است  که  در بدترین  شرایط  همانند  شهدای  کربلا و  ائمه ‌معصومین(ع) آدمی  جان  بسپارد.
دوست  دارم  اگر در میدان  نبرد  کشته  شدم مانند  دیگر  شهداء  با  همین  لباس  سپاه  به خاک  سپرده  شوم و اگر درمیدان  رزم کشته  نشدم ...بر  روی  کفنم آرم  سپاه را بدوزید  که  همه بدانند  من  پاسدار اسلام  بودم  و به خاطر  اسلام  شهید شدم.