شهید «مصطفی مرادی»  نخستین روز مرداد ۱۳۳۹ درابراهیم آباد از روستاهای اراک دیده به جهان گشود. پدر مصطفی قصاب بود، از احکام دین خوب سر درمی آورد. مقید بود لقمه‌ای حرام وارد زندگی‌اش نشود. حسابش، حساب بود و قرانی این طرف و آن‌ طرف نمی‌شد. سربازی مصطفی با شروع جنگ تحمیلی مصادف شد. او با در خواست  یکی از دوستانش که مسئول جهاد سازندگی مریوان  بود به جهاد منتقل شد تا بقیه خدمت را در آنجا بگذراند. چند ماه از پایان خدمتش می‌گذشت ولی به ‌پای دل، در مریوان مانده بود تا اینکه سر آخر، راهی جنوب شد و کار پشتیبانی را  در آنجا  بر دوش گرفت.
شرکت در چندین عملیات پیاپی والفجر مقدماتی و والفجرهای ۱ تا ۴ با عنوان فرمانده پشتیبانی و تدارکات، از او یک مرد جنگی کارآزموده و تمام‌عیار ساخته بود. او  سرانجام روز 8اسفند ماه 1365 در نبرد تاریخی کربلای 5 منطقه شلمچه شرق بصره عراق، در حالی که مسئولیت تدارکات لشکر 42 قدر را بر عهده داشت به مراد دلش رسید... فرازی از وصیتنامه سردار شهید : خداوندا تو می‌دانی با همه لغزش‌هایی که داشتم ولی همیشه سعی شد که رضای تو را در کارها مدنظر داشته باشم و حضور در جبهه برای ادای تکلیف بود که امام امت ما بر همه واجب کفایی دانسته است، پس من به اصرار کسی به جبهه نرفته‌ام بلکه وظیفه شرعی و تکلیف الهی بوده که بر دوش امت اسلام افتاده است. این فرصتی که به شما روی آورده است و این فرصت و محیط خیلی گران تمام‌شده و خون صدها هزار شهید عزیز به زمین ریخته و اگر بخواهیم و از این فرصت استفاده صحیح نکنیم خیانت کرده‌ایم به خون شهدای عزیزی که با همه آرزوها رفتند و جان و خون را نثار کردند. کربلا رفتید مارا فراموش نکنید....!