پناه بردن به خدا از سه چیز(کیمیای اخلاق)

روی عن الصادق«ع» قال:«اَعُوذُ بِكَ مِنْ دُنْيَا تَمْنَعُ خَيْرَ الْآخِرَةِ وَ مِنْ حَيَاةٍ تَمْنَعُ خَيْرَ الْمَمَاتِ وَ مِنْ اَمَلٍ يَمْنَعُ خَيْرَ الْعَمَلِ»(1)
از امام صادق«ع» دعایی منقول است که حضرت در آن فرمودند(2): خدایا! از دنیایی که مانع پرداختن به آخرت شود، به تو پناه می‏برم! یعنی از آن پولی که موجب شود قیامت را فراموش کنم، به تو پناه می‏برم. بعضی‏ها وقتی چهار سَنّار به دست می‏آورند، یابوی نفسشان چموش می‏شود، خدا یادشان می‏رود، قیامت را هم فراموش می‏کنند. به تو پناه می‏برم از دنیایی که وقتی نصیب من ‏شود، آخرت را از یادم ببرد!
و از حیاتی که موجب شود مردن را فراموش کنم به تو پناه می‏برم! وقتی زندگی برخی افراد باب میلشان می‏شود، دیگر مرگ را فراموش می‏کنند. در عبارت قبلی «قیامت» بود، اینجا «مرگ» است. حضرت می‏فرمایند: بالاخره می‏میری، همه چیز را می‏گذاری و می‏روی، و از آرزوی طول عمری که مانع از اعمال صالح و خیر شود به تو پناه می‏برم! «أمل» در این روایت به معنای آرزوی طول عمر است.
حواست جمع باشد اگر دنیا به تو روی آورد، خوشحال نشوی! مراقب باش دنیا موجب نشود آخرت را فراموشی کنی! به خدا بگو: حیاتی که موجب شود مرگ را فراموش کنم، نمی‏خواهم. آرزوی طول عمری که موجب شود از اعمال صالح دور شوم، نمی‏خواهم.
____________
(1) بحارالانوار ج 95 ص 260
(2)  این دعا مخصوص ایشان است که در بحار آمده و در روز عرفه می‏خواندند و سه جمله‏اش را نقل کردم.
* پایگاه اطلاع‌رسانی
 آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)