تصرفات علمی و عملی معصوم
بر اساس آموزه‌های وحیانی قرآن، کاری که پیامبر(ص) انجام می‌دهد تنها آموزش و تربیتی نیست که هر انسان دیگری انجام می‌دهد، بلکه نوعی تصرف در جان آدمی است.
وقتی ما در درس استادی شرکت می‌کنیم که علمی را بیاموزیم یا در عمل به ما اخلاق بیاموزد و ما را پرورش دهد، استاد تنها کاری که انجام می‌دهد آموزش و پرورش معمولی است؛ اما وقتی در کلاس آموزش و پرورش پیامبر(ص)شرکت می‌کنیم تا براساس فلسفه بعثت و هدف و حکمت ارسال رسولان و انزال کتب به ما چیزی بیاموزد و ما را پرورش دهد، در جان ما تصرف می‌کند.
اینکه خداوند در آیاتی از جمله 129 سوره بقره و 164 سوره آل عمران و 2 سوره جمعه می‌فرماید: یُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَیُزَکِّیهِم؛ کتاب و حکمت را به آنان تعلیم دهد و آنها را تزکیه نماید و پرورش دهد. این آموزش و پرورش تنها به گفتن نیست، بلکه با تصرفاتی است که می‌کند تا جان ما را تغییر می‌دهد.
اصولا علمی که پیامبر(ص) تعلیم می‌دهد فراتر از علم اکتسابی و علم حصولی است، بلکه علم لدنی و شهودی و حضوری است. از این رو ما را با حقایق نه تنها آشنا می‌کند بلکه جان ما را با ملکوت عالم پیوند می‌زند. در قرآن آمده دعا و صلوات پیامبر(ص) را همانند دعا و صلوات دیگران ندانیم، بلکه ایشان با این کار در شما تصرف می‌کند. این تصرفات پیامبر(ص) در شما موجب بیرون آمدن انسان از ظلمات به نور (احزاب، آیه 43)، ایجاد تقرب به خداوند (توبه، آیه 99)، پاکی روح از هر گونه پلیدی (توبه، آیه 103) و مانند آنها می‌شود.
البته همه امامان معصوم(ع) از چنین توانایی برخوردار هستند. لذا توسل به آنان و برخورداری از صلوات و دعاهای آنان به معنای آن است که انسان تحت تصرفات آنان تعلیم و تزکیه ویژه‌ای می‌بیند و به کمالات می‌رسد. پس نباید توسل و دعا و صلوات آنان را عادی تلقی کرد. آنان همان طوری که در چشم یاران خویش تصرف می‌کنند و حقایقی از همین جهان را نشان می‌دهند؛ چنان‌که با تصرفات امام سجاد(ع) و امام باقر(ع) زهری و ابوبصیر چهره‌های ملکوتی حاجیان را دیدند، همچنین می‌توانند در جان‌های ما تصرف کنند. پس برای اینکه به این درجه از ارتباط برسیم و خودمان را تحت تعلیم و تزکیه آنان قرار دهیم، به آنان صلوات بفرستیم و به سخنان حکیمانه‌شان عمل کنیم تا از تصرفات آنان به سبب مودت و محبت بهره‌مند شویم.
وقتی ما در درس استادی شرکت می‌کنیم که علمی را بیاموزیم یا در عمل به ما اخلاق بیاموزد و ما را پرورش دهد، استاد تنها کاری که انجام می‌دهد آموزش و پرورش معمولی است؛ اما وقتی در کلاس آموزش و پرورش پیامبر(ص)شرکت می‌کنیم تا براساس فلسفه بعثت و هدف و حکمت ارسال رسولان و انزال کتب به ما چیزی بیاموزد و ما را پرورش دهد، در جان ما تصرف می‌کند.
اینکه خداوند در آیاتی از جمله 129 سوره بقره و 164 سوره آل عمران و 2 سوره جمعه می‌فرماید: یُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَیُزَکِّیهِم؛ کتاب و حکمت را به آنان تعلیم دهد و آنها را تزکیه نماید و پرورش دهد. این آموزش و پرورش تنها به گفتن نیست، بلکه با تصرفاتی است که می‌کند تا جان ما را تغییر می‌دهد.
اصولا علمی که پیامبر(ص) تعلیم می‌دهد فراتر از علم اکتسابی و علم حصولی است، بلکه علم لدنی و شهودی و حضوری است. از این رو ما را با حقایق نه تنها آشنا می‌کند بلکه جان ما را با ملکوت عالم پیوند می‌زند. در قرآن آمده دعا و صلوات پیامبر(ص) را همانند دعا و صلوات دیگران ندانیم، بلکه ایشان با این کار در شما تصرف می‌کند. این تصرفات پیامبر(ص) در شما موجب بیرون آمدن انسان از ظلمات به نور (احزاب، آیه 43)، ایجاد تقرب به خداوند (توبه، آیه 99)، پاکی روح از هر گونه پلیدی (توبه، آیه 103) و مانند آنها می‌شود.
البته همه امامان معصوم(ع) از چنین توانایی برخوردار هستند. لذا توسل به آنان و برخورداری از صلوات و دعاهای آنان به معنای آن است که انسان تحت تصرفات آنان تعلیم و تزکیه ویژه‌ای می‌بیند و به کمالات می‌رسد. پس نباید توسل و دعا و صلوات آنان را عادی تلقی کرد. آنان همان طوری که در چشم یاران خویش تصرف می‌کنند و حقایقی از همین جهان را نشان می‌دهند؛ چنان‌که با تصرفات امام سجاد(ع) و امام باقر(ع) زهری و ابوبصیر چهره‌های ملکوتی حاجیان را دیدند، همچنین می‌توانند در جان‌های ما تصرف کنند. پس برای اینکه به این درجه از ارتباط برسیم و خودمان را تحت تعلیم و تزکیه آنان قرار دهیم، به آنان صلوات بفرستیم و به سخنان حکیمانه‌شان عمل کنیم تا از تصرفات آنان به سبب مودت و محبت بهره‌مند شویم.