شهید« مجید بقایی» بهمن ماه 1337 در شهر بهبهان دیده به جهان گشود. با شروع جنگ تحمیلی ابتدا مسئولیت روابط عمومی سپاه امیدیه را به عهده  گرفت و پس از مدتی به اهواز آمد و در واحد هماهنگی سپاه خوزستان و لرستان شروع به کار کرد و سپس به خرمشهر رفت و با توجه به آموزش‌های نظامی ای که از قبل فراگرفته بود در عملیات‌های چریکی نقشی فعال داشت. او نیز در عملیات‌های فتح المبین، بیت المقدس، رمضان و محرم شرکت داشت.  شهید « بقایی» و چند فرمانده دیگر با دو جیپ به طرف منطقه حرکت کردند. مجید در ماشین مشغول خواندن قرآن و سوره والفجر بود. در بین راه به برادران گفت: آیا می‌شود انسان به این درجاتی که خداوند در قرآن فرموده برسد و آیا خدا توفیق این امر مهم را به انسان می دهد؟  مجید و همراهانش برای اقامه نماز اول وقت قصد برگشت به سنگرهای عقبه را داشتند، توپی از طرف دشمن شلیک و در سنگر این برادران منفجر شد. صدای شهادتین مجید به آسمان بلند شد، در حالی که صورتش روی خاک بود . دوپای مجید قطع شده بود؛ پاهایی که در تمام طول عمر کوتاه اما پر برکتش جز برای رضای خدا قدمی بر نداشت و استواری‌اش دشمن را می لرزاند. نکته قابل توجه آنکه او قبلا در دفترچه یادداشت روزانه خود اسامی 39نفر از شهدایی را که می شناخت به ترتیب یادداشت کرده بود و می‌گفت که ما در قبال خون این شهدا مسئول هستیم و عجیب  اینکه خداوند او را چهلمین نفر این لیست مقدس قرار داد. چهلمین کبوتر عاشق که بال‌های سپیدش را گشود و با تنی خسته اما روحی متعالی در پهنای آبی آسمان به پرواز درآمد.