رئیس‌جمهور دیروز در دیدار هیئت اتریشی گفت تا زمانی که طرف مقابل به تعهدات خود در توافق هسته‌ای پایبند باشد ما هم نسبت به آن پایبند خواهیم بود.
همزمان رئیس مجلس در مصاحبه با رادیو سراسری آمریکا (ان‌پی‌آر) و در پاسخ به این پرسش که اگر آمریکا تحریم‌های تازه‌ای به علت حمایت ایران از گروه مبارز اسلامی حزب‌الله ضد این کشور تحمیل کند، ایران چگونه پاسخ خواهد داد، هم گفت: «اگر احساس کنیم طرف مقابل دارد توافق را نقض می‌کند خوب ما هم مقابله به مثل می‌کنیم. فکر می‌کنم افرادی هستند که می‌خواهند توافق را به شکست بکشانند، از این رو آنها در پی یافتن راه‌های تازه‌ای هستند تا به توافق خدشه وارد کنند. اگر کسی به این توافق رخنه کند و به هر شکلی آن را به شکست بکشاند، آنگاه می‌دانیم چگونه پاسخ بدهیم.
هر چند این واکنش‌ها خوب است اما سوال مهم این است که اگر طرف مقابل به توافق وفادار نماند و آن را به هم زد، آیا می‌توان 9700 کیلوگرم اورانیوم غنی شده را که در مدت 10 سال فراهم آمده و قرار است از کشور خارج شود، اعاده یا دوباره به سرعت تولید کرد؟ اگر قلب راکتور آب سنگین اراک را بتون ریختیم یا آبشار 14 هزار سانتریفیوژ را از هم گسیختیم که در طول چندین سال روی هم سوار شده، می‌توان در کمتر از 3-4 سال بازسازی و احیا کرد؟ این در حالی است که تنها تعهد محدود و پرابهام غرب در تعلیق 13 درصد از کل تحریم‌ها براساس مکانیسم ماشه، صرفا با اعلام شکایت ایران یا یکی از طرف‌های غربی، منتفی می‌شود و برای تداوم این تعلیق باید رأی اجماعی به دست آید و در صورت مخالفت حتی یکی از 8 عضو کمیسیون  مشترک، تحریم‌ها اعاده خواهد شد. بدتر اینکه قرار است تمام تعهدات مهم ما ظرف چند ماه و قبل از روز اجرای توافق انجام شود و وقتی دست ما از گزینه‌ها تهی شد، تازه آنگاه نوبت غرب است که به تعهد محدود خود عمل کند!! بنابراین سوال این است که «تا زمان پایبندی طرف مقابل، به توافق پایبند  می‌مانیم» و «اگر توافق را نقض کنند، ما هم مقابله به مثل می‌کنیم» در عالم واقع و به شکل ملموس و ممکن یعنی چه؟