مردی از امام‌علی(ع) درخواست اندرز کرد. حضرت در پاسخ فرمود:
از کسانی مباش که... اگر بیمار شود پشیمان می‌شود، و اگر تندرست باشد سرگرم خوشگذرانی‌هاست. در سلامت مغرور و در گرفتاری ناامید است. اگر مصیبتی به او رسد به زاری خدا را می‌خواند، اگر به گشایش دست یافت مغرورانه از خدا روی برمی‌گرداند؛ نفس به نیروی گمان ناروا بر او چیرگی دارد، و او با قدرت یقین بر نفس چیره نمی‌گردد، برای دیگران که گناهی کمتر از او دارند نگران، و بیش از آنچه که عمل کرده امیدوار است. اگر بی‌نیاز گردد مست و مغرور شود، و اگر تهیدست گردد مأیوس و سست می‌شود. چون کار کند در آن کوتاهی ورزد، و چون چیزی خواهد زیاده‌روی نماید. چون در برابر شهوت قرار گیرد گناه را برگزیند و توبه را به تاخیر اندازد، و چون رنجی به او رسد از راه ملت اسلام دوری گزیند.» (1)
______________________
1- نهج‌البلاغه، حکمت 150