شهید «محمدصادق انبارلویی» ۲0 مهر ۱۳۳۴ در قزوین به دنیا آمد. بعد از پایان سربازی ازدواج کرد و شرطش برای ازدواج این بود که همسرش دستگیری، زندان، شکنجه، و شهادت او را بپذیرد.
سال ۶۴ در طلاییه مجروح شد، پدر که نگران او بود گفت خدا را شکر تو دیگر مجروح شدی و به جبهه نمی‌روی. محمدصادق در جواب پدر لبخندی زد و گفت: اگر شما به همراه من به جبهه بیایید و معجزات و معنویتی که در جبهه هست را ببینید دیگر این حرف را نمی‌زنید و ادامه داد: این بار پایم را در جبهه جا گذاشتم، و برای آوردن آن باید بروم. با آن وضعیت به جبهه برگشت. معاون لجستیک تیپ الهادی بود که در 66/12/22 در منطقه دربندیخان (ارتفاعات بالامکو) و در عملیات والفجر ۱۰ بر اثر برخورد ترکش خمپاره به درجه رفیع شهادت نائل گردید.
همرزم شهید نقل می‌کند:  در منطقه بارندگی شده بود. شهید «انبارلویی» هم آنجا فعالیت می‌کرد. مجروح بود و پایش از مچ قطع شده بود و پای مصنوعی داشت، برای راه رفتن عادی هم درد زیادی تحمل می‌کرد چه برسد به آن هوای بارانی و زمینی که پر از گل بود.  هر بار که قدم برمی‌داشت پای مصنوعی از پایش جدا می‌شد و همین‌که او پای مصنوعی را محکم می‌کرد، دوباره این اتفاق تکرار می‌شد اما هیچ به روی خودش نمی‌آورد و به کارش ادامه می‌داد.
هر سال ماه محرم که می‌آمد حال و هوایش جور دیگری بود. در بین مصیبت‌های امام حسین (ع) بیشتر از همه برای سه ‌ساله امام حسین اشک می‌ریخت و عاقبت هم وقتی دخترش سه سال بیشتر نداشت به شهادت رسید.
فرازی از وصیت‌نامه شهید:  من به‌عنوان یک سرباز اسلام خدمت هم‌مسلکان خود عرضه می‌دارم که مبادا این نعمت الهی را شکرگزار نباشید و خدای بزرگ بر شما سخت گیرد و ظالمی را بر همه ما مسلط سازد. راهی که امام حسین(ع) رفت، همگی ما اگر نرویم شیعه نیستیم.