(بدان ای سالک راه خدا!) محبت یک جذبه و کشش بین محب و محبوب است. این رابطه در تمام عالم وجود برقرار است و همه عالم، بر محور این نوع از «جاذبه» استوار است. لذا اگر این جاذبه نباشد، در عالم وجود همه چیز از هم گسسته خواهد شد. محبت مقتضی یک سنخ از مسائل است که اگر در جایی پیدا شود، آن‌ها را به همراه خواهد داشت، مثلا با ایجاد این علقه یا کشش درونی، انسان به متعلقات محبوب هم علقه پیدا می‌کند، و آنچه را که محبوب می‌خواهد او نیز طلب می‌کند. از مقتضیات دیگر محبت، آن است که محب، نسبت به محبوب خضوع و خشوع می‌نماید. یکی دیگر از مقتضیات این علقه و کشش آن است که محب هر چه از فضائل ورذائل در نهاد خود دارد بیرون می‌ریزد و نسبت به محبوبش صاف و صادق می‌شود. (1)
__________________
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 209