(بدان ای سالک عزیز!) بهره انسان از مادیات، باید در حد کفاف باشد که در غیر این صورت برای او مفسده خواهد داشت. در بهره‌گیری از ابزار دنیوی و التذاذات نفسانی به جنبه افراط مطرح است و نه جنبه تفریط، بلکه معارف اسلامی به ما می‌گوید: باید جنبه اعتدال یعنی استفاده به مقدار احتیاج را رعایت کرد. استفاده هر شخصی از ابزار زندگی، باید متناسب با زندگی او بوده و بهره‌گیری‌اش از التذاذات نفسانی، باید متناسب با مزاج حیوانی او باشد.
یعنی این درست نیست که کسی در استفاده از ابزار دنیا، به یک «قوت لایموت» اکتفا کند و با جوابگو نبودن مشتهیات حیوانی‌اش، خود را تحت فشار قرار دهد! از طرف دیگر این هم درست نیست که ابزار دنیوی‌اش را بیش از اندازه انباشته‌سازد و در وادی کیافی غوطه‌ور شود.
راه اعتدال میان این دو است، نه اکتفا کردن به قوت لایموت و نه انباشتن ابزار دنیا.
لذا در روایات برای استفاده از ابزار دنیا و التذاذات نفسانی، سقف کفاف تعیین شده است که مفهوم آن در هر زمان و متناسب با هر فردی تغییر می‌کند. استفاده بیش از اندازه نیاز، ولو آنکه از راه حلال باشد، منشا وابستگی شده و در نهایت در نگرش انسان نسبت به وسیله بودن دنیا اثر سوء خواهد داشت همچنین در هنگام مرگ جان‌کندن را سخت خواهد کرد و در برزخ و قیامت نیز دست انسان را از نعمت‌های خاص الهی، کوتاه خواهد ساخت. راه مستقیم، رعایت اعتدال و اختصار بر مقدار کفاف است. (1)
ـــــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 180