هلال‌ ماه مبارک رمضان چشم‌انتظاران بسیار دارد و به استقبال رفتن آیینی است که در گیلان به «پیش‌ آ شو» معروف است و آوای خروس سفید خبر از سحرگاهانش می‌دهد و به همین سبب در افسانه‌های مردم گیلان، خروس‌سفید روزگاری فرشته‌ای بوده و از این رو نگهداشتن آن را و صدایش را خوش می‌دارند و تا حد ممکن از ذبح آن می‌پرهیزند.
گیلان با پیشینه‌ای کهن سرشار از آیین‌ها و مراسمی است که هر یک در فصل، زمان و مکان خود اجرا می‌شود و نشانگر فرهنگی کهن است، اگرچه نیک نیست که بگوییم فرهنگ‌ها و آیین‌ها می‌روند تا یکدست شوند.
گویی در شهرها آیین و فرهنگ رمضان یکی شده و همه بر یک قاعده، پیشواز ماه نیایش را آغاز می‌کنند هرچند، گاهی تفاوت‌هایی اندک در کوی و راه هویدا می‌شود.
امروز اگرچه در گیلان همچون همه جای کشور ارتباطات دیجیتال دعای سحر و نوای اذان را به خانه‌ها می‌برد و دیگر سحرگاهان گوش به بانگ خروس سفید نمی‌سپارند، اما هنوز بعضی از کوه‌نشینان این دیار سبز چشم بر ستاره میزان یا ششه دارند و درگاهی از آن غذا بر آتش می‌برند و درگاهی دیگر از آن دست از طعام می‌کشند و نماز می‌گزارند.
پژوهشگر فرهنگ مردم گیلان درباره آداب و رسوم ویژه ماه مبارک رمضان در استان می‌گوید: مردم گیلان در قرنی که گذشت، دست‌کم هشت آیین ویژه برای استقبال و گرامیداشت ماه مبارک رمضان داشته‌اند که امروزه به جز دو سه رسم که در برخی مناطق گیلان برجای مانده، بقیه به دست فراموشی سپرده شده‌اند.
محمد بشرا افزود: نظافت و خانه‌تکانی، خرید لوازم چایخوری و سفید کردن ظروف مسی، تهیه مایحتاج ماه مبارک رمضان، مراسم آشتی‌کنان، تشخیص و اعلام وقت سحر با بانگ خروس و ستارگان، افطاردهی و فرستادن سحری و افطاری، دوختن کیسه برکت، پیراهن سلامت و روسری بخت‌گشایی و مراسم ویژه عیدفطر آیین‌هایی بودند که اجرای آنها در جای جای استان مرسوم بود.
مجمعه افطار گیلانی‌ها حاوی سبزی خوردن، شامی (حتما باید بر سر سفره افطار گیلانی‌ها باشد)، چای و شکر و پنیر و نان تازه و رشته خشکار ( شیرینی ويژه ماه رمضان گیلانیان که ورقه‌ای از آرد برنج، پر شده با گرد و هل و شکر) است.
پیشترها رمضان هم نوروز بود؛ خانه تکانی می‌کردند و دیوارها را با گل رنگی سفید می‌کردند، برنج خیس می‌کردند و در نمکیار (ظرف سفالی ویژه گیلان که برای ساییدن مورد استفاده قرار می‌گرفت) آرد فرنی می‌ساختند و رشته برای خشکار می‌ریختند و در زیر نور چراغ‌های فانوس، حبوبات پاک می‌کردند و هرکس به فراخوری، نذری آماده می‌کرد و همه به مسجد می‌رفتند.
مراسم آشتی‌کنان بعنوان یکی دیگر از آداب استقبال ماه مبارک رمضان در گیلان است. این آیین، به تقریب در همه شهرها و روستاها وجود دارد و تشریفات آن بسیار ساده است.
اگر دو نفر از یکدیگر ناراحتی و کدورتی داشتند، یک ریش سفید و بزرگ‌تر با پادرمیانی در مراسم ساده‌ای که در خانه خود برپا می‌کرد؛ آن دو را بدون اطلاع یکدیگر دعوت می‌کرد و پس از نصیحت کردن، آنها را با هم آشتی می‌داد.
مردمانی که ساده‌هستند و بساط آیین رمضان، به سادگی مناجات شبانگاهان، همچنان داغ و پرنشاط است.