در سال 55 از زندان آزاد شد و مبارزات خود را در دانشكده پيگير شد. در تيرماه 57 هنگام بازگشت از يك مجلس سخنراني دستگير و مجددا راهي زندان شد. در تيرماه 58 درحاليكه هنوز يك هفته از ازدواجش نگذشته بود براي كمك به مردم محروم كردستان راهي اين شهر شد.
او از بنيانگذاران جهاد سازندگي كردستان بود و به دنبال آن، اقدام به تشكيل هيئت واگذاري زمين در بيجار نمود. در 13 آذر 59 همراه دوستانش دستگير و به زندان افتاد.
در بمباران وحشيانه زندان به طرز معجزه آسايي جان سالم به در برد ولي در حين كمك به مجروحين مجددا دستگير شد. آواي تلاوت قرآنش هنوز در زندان طنين افكن بود كه بعداز حادثه 7 تيرماه 60 در 8 تيرماه پيكر مطهرش را در روغن سوزاندند و وي را به شهادت رساندند.
در فرازهایی از وصیت نامه شهید دانشجو «محمد مهدی یزدان پناه» می‌خوانیم:
مي بايست محبت بر اين مردم تمام شود. آنگاه پيروزي نهايي از آن حق و نيروهاي طرفدار آن است. گرچه به ظاهر از ميان مردم اين دنيا رفته باشند ولي نمرده‌اند و نه مي‌توان چنين پنداري داشت و براي اتمام محبت برايتان مي‌گذاريم تا نيروهاي اصلاح‌گر كه هرگز هيچ اسلحه‌اي همراه نداشته‌اند را به خون خود در غلتانند كه اين سبب سلطه ولی خون مصلحين بر مفسدين مي‌گردد. اين وعده الهي است و هيچ خلافي در آن راه ندارد.
خداوندا! دانستم كه آن جايي كه به ما عنايت نمودي در مقابل بهشت به تو فروختيم و نيز دانستم كه هر چه از رزق نصيب ما فرمودي بايد با انفاق از آن، دريچه هاي رشد و تقوي را بر خود بگشایيم و رزق بالاتري دريافت نمایيم كه رزق تو وسيع است.