علم با عمل است که معنا می‌یابد  وارزش و اعتباری به عالم می‌بخشد؛ اما اگر عالم، بی‌عمل بود، هیچ ارزشی ندارد. امام علی(ع) در تشبیه چنین عالمی می‌فرماید: عالم بی‌عمل و فاقد تقوای الهی همچون درخت بی‌میوه است.(نصایح، ص 252)
آن حضرت(ع) می‌فرماید با آنکه دوزخ جای بد و بدبویی است و بوی لجن و غذاهای لجنی و بدبو در آن هست ولی بوی برخی از افراد چنان بد است که دوزخیان از دست آنان به فریاد در می‌آیند. سلیم بن قیس هلالی می‌گوید: از امام علی علیه السلام شنیدم که می‌گفت: عالمان دو نوعند: یکی عالمی که به علم خود عمل می‌کند، او نجات یافته است. دیگری عالمی که به علمش عمل نمی‌کند، او هلاک شده است. اهل آتش از بوی بد عالم بی‌عمل آزار می‌بینند و در بین اهل آتش از همه حسرت زده و پشیمان تر کسی است که بنده‌ای را به خدا می‌خواند و او می‌پذیرد و خدا را اطاعت می‌کند و سپس خداوند او را به بهشت وارد می‌کند و مبلّغ، معصیت کرده، خداوند او را به آتش جهنّم وارد می‌کند، به دلیل عمل نکردن به علم و متابعت هوای نفس خود.» (مستدرک الوسائل، ج12، ص205؛ كافي، چاپ اسلامی، ج1، ص44،)
امام علی (ع) همچنین می‌فرماید: در جهنم آسیابی است که می‌چرخد. نمی‌پرسید که چه چیز را خرد می‌کند ؟ پرسیده شد: چه چیز را یا علی ؟ فرمود : اول  عالم و دانشمند معارف دینی که گنهکار بوده و عمل به علمش نمی‌کرده است...(نصایح، ص 224)