(بدان ای سالک راه خدا!) روایات سقف استفاده از حلال‌ها را هم تعیین کرده است. یک انسان موحد، باید به طور متعارف و به آن مقداری که می‌خواهد در دنیا زندگی کند، به سراغ حلال الهی و بهره‌گیری از التذاذات که دنیای درونی او است، برود.
آموزه‌های اسلامی و همچنین سیره معصومین به ما می‌گوید: انسان باید بسیار کار کند و مازاد نیاز خود را در راه خدا انفاق کند. علی(ع) صبح تا شب بر روی زمین کار و تلاش می‌کرد، اما استفاده‌اش از دارایی‌های فراوانش، در حداقل ممکن بود. هم موقوفاتی که آن حضرت داشت، در تاریخ بی‌نظیر است و هم شاید کسی در آن زمان مانند ایشان ثروت و دارایی تولید نکرده باشد. حضرت همه قنواتی را که حفر کرده و همه باغ‌هایی را که ایجاد می‌کرد، در راه خدا انفاق می‌نمود. این طور نبود که حضرت جز یک نان جو، نداشته باشد که بخورد، یا به این دلیل که مصرفش بیش از این نیست، کمتر کار کند! هم کار می‌کرد و هم ثروت فراوانی داشت، اما بهره‌گیری‌اش بسیار ناچیز و در حد ضرورت بود. لذا این غلط است که کسی بگوید: چون با روزی چند ساعت هم خرجم درمی‌آید، پس بقیه‌اش را باید رها کنم و بخوابم.(۱)
____________________
۱- رسائل بندگی- آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص ۱۴۶