(بدان ای سالک راه خدا!) در روایات ما مسئله مرگ و جاودانه نبودن انسان، در دنیا اولاً از مسلم‌ترین، وجدانی‌ترین و به تعبیر برخی روایات یقینی‌ترین مسئله‌ای است که در این عالم وجود دارد، و ثانیاً درعین حال، زمان آن مشخص نیست. یعنی همه ما می‌دانیم که انسان رفتنی است و مسلماً می‌میرد، اما از زمان وقوع مرگ بی‌اطلاعیم، همین تردید نسبت به یک واقعه حتمی و یقینی برایمان ایجاد سؤال می‌کند که چقدر باید در دنیا ابزار و وسیله تهیه کنیم؟
انسان باید تنها به مقدار زیستش در دنیا از ابزار مادی بهره‌گیری کند و اضافه بر آن به درد نمی‌خورد... وظیفه این است که انسان به اندازه‌ای که فعلاً نیاز دارد، دنیا را تحصیل نماید و بی‌خود و بی‌جهت به دنبال زیاد کردن مال و اموال نباشد... نگاه ابزاری داشتن به دنیا، به انضمام قطع به مرگی که زمان رسیدنش نامشخص است، ابزار زیادی نمی‌خواهد. (1)
امام علی(ع) می‌فرماید: اهل دنیا مانند اهل کاروانی هستند که ایشان را می‌برند و آنها نیز در خواب هستند. (نهج‌البلاغه- حکمت 64)
__________________
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص142