ترجمه حدیث: از گناه بپرهیز، چون بدبخت و شقی کسی است که بهشت جاودانه را به گناه پستی از گناهان دنیا بفروشد.
من الشقاء ان یصون المرء دنیا بدینه(2)
از بدبختی و شقاوت این است که شخصی دنیای خود را به وسیله دین خود حفظ کند.
شرح: انسان‌هایی که بدبختی و خوشبختی را از دید مادی و دنیایی نگاه می‌کنند، آن را به داشتن مال، مقام، زیبایی، سلامتی، شهرت، علم، همسر، فرزند و... می‌دانند. در صورتی که هیچکدام از آنها به طورمستقل و به تنهایی باعث خوشبختی و بدبختی کسی نمی‌شود. بلکه همه اینها از نعمت‌های الهی هستند و با استفاده درست و صحیح آن، انسان خوشبخت در دنیا و آخرت می‌شود. اگر با استفاده نادرست از این نعمت‌ها آنها را در مسیر غیرالهی و نامشروع مصرف کرد، بدبخت دنیا و آخرت شده و دین خود را به بهای اندک و زودگذر دنیا فروخته است.
مقایسه دنیا و آخرت را کسی می‌کند که به حقیقت دنیا، برزخ، قیامت، بهشت و جهنم آگاهی دارد و بر طبق فرمایش خود مولا، ایشان به راه‌های آسمانی آشناتر از راه‌های زمینی می‌باشد.
حضرت علی(ع) ملاک سعادت و خوشبختی را فقط در رسیدن به آخرت نیکو در بهشت و رضوان الهی می‌داند؛ زیرا همه‌چیز دنیا در نظر ایشان پست و کوچک است.
هر معصیت و گناهی، فروش آخرت است به دنیا و بدبخت از دید معصوم کسی است که دنیای گذرا را می‌گیرد و بهشت جاودانه را رها می‌کند. با این مقایسه انسان گناهکار در زمان انجام گناه فاقد عقل است. انسان معقول و معتقد چنین معامله‌ای نمی‌کند. بلکه این از شقاوت و بدبختی دنیاداران می‌باشد. در نظر انسان‌های الهی هر نعمتی در دنیا غیر ازنعمت بهشت کوچک، پست و حقیر است و هر بلایی به غیر از بلای هولناک جهنم برای آنها عافیت است. انسانی خوشبخت است که دین خود را حفظ کند نه مال، مقام، خانه و... زیرا دین که سلامت بود، انسان، خوشبخت است و اگر به دین خود لطمه زدی بدان که بدبخت خواهی بود.
* پایگاه اطلاع‌رسانی آیت‌الله شیخ مجتبی
ــــــــــــــــــــــــــ
1- غرر‌الحکم، صفحه 185،‌روایت 3524
2- همان، صفحه 130، روایت 2230
تهرانی(ره)