Research@kayhan.ir
 روزنامه نیویورک تایمز نیز در 19 اسفند 1362 این چنین گزارش داد:
« دولت ریگان کاملاً مطمئن است که شواهد کافی برای اثبات اتهام‌های اخیر مبنی بر به کارگیری جنگ افزار‌های شیمیایی از سوی عراق، در دست دارد. »1
ریچارد مورفی ـ معاون وزارت خارجه آمریکا در دوره ریگان ـ نیز با اشاره به اینکه ایران از قربانیان استفاده از سلاح‌های شیمیایی است، تأیید می‌کند که دولت آمریکا از کاربرد این سلاح‌ها توسط عراق علیه ایران اطلاع کامل داشته است .2
همچنین هیئت سازمان ملل که از 13 تا 19 مارس 1984 ( 22 تا 28 اسفند 1362 ) از ایران بازدید کرد، اعلام داشت که عراق از گاز خردل و گاز اعصاب ـ موسوم به تابون ـ علیه نیروهای ایرانی استفاده کرده است .3
مجدداً در فروردین ماه 1363، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا نیز اعلام داشت که:
« اسناد موجود حاکی از این است که عراق از جنگ افزارهای شیمیایی مرگ آور، استفاده کرده است .»
به این دلیل، ایالات متحده آمریکا این عمل عراق را شدیداً محکوم کرد .4  اما پس از آنکه آمریکا دولت عراق را در استفاده از سلاح‌های شیمیایی محکوم کرد، بلافاصله دونالد رامسفلد در سفر دوم خود به عراق در فروردین 1363، به صدام گفت که این موضع گیری به گسترش مناسبات دو کشور ارتباطی ندارد. یعنی که این فقط یک موضع‌گیری تبلیغاتی و برای تظاهر به بی‌طرفی در جنگ است! 5
عراقی‌ها اغلب اوقات به بانک ایتالیایی لاوارو دستور می‌دادند وجوهی را برای تأمین هزینه‌های یک مجتمع پتروشیمی عظیم به نام پی. سی. 2 بپردازد که حدود 70 کیلومتری جنوب بغداد در نزدیکی خط لوله گازی که از حوزه‌های نفتی جنوب می‌آمد، قرار گرفته بود. مجتمع پی.سی.2 قرار بود گل سرسبد تأسیسات نظامی عراق شود زیرا از حمایت مقاطعه کارانی از آمریکا، اردن، ایتالیا، فرانسه و انگلیس برخوردار بود. همان طور که مأموران اطلاعاتی غربی می‌دانستند، مهم‌تر از همه این بود که با وجودی که مجتمع پی.سی.2 در نهایت مواد پتروشیمی عادی را تولید می‌کرد اما این مجتمع نیز مانند بسیاری از عملیات پنهانی و پوششی صدام کاربرد دو گانه داشت. به این معنا که می‌توانست ترکیبات شیمیایی مورد نیاز برای تولید گاز خردل و گاز اعصاب را نیز تولید کند. سرهنگ عامر حمودی السعدی، سرپرست صنایع شیمیایی عراق، به این مجتمع افتخار می‌کرد. شغل دیگر وی ریاست برنامه‌های سلاح‌های شیمیایی و موشک‌های بالستیک صدام بود. مقاطعه کار عمومی در مورد پروژه پی.سی.2 شرکت آمریکایی بکتل بود. بکتل همان شرکتی بود که پیش از این در سال 1984 ( 1363 ) برای پروژه خط لوله عقبه اعلام آمادگی کرده بود. جورج بوش در مورد این پروژه، بانک صادرات و واردات را به شدت تحت فشار قرار داده بود. در تابستان سال 1988، عراق از دفتر بکتل در لندن خواست کل پروژه پتروشیمی پی.سی.2 را بر عهده بگیرد. سفارت آمریکا در بغداد و همچنین وزارت بازرگانی آمریکا در واشنگتن از شرکت بکتل راضی بودند و آن را تشویق به بر عهده گرفتن عملیات اجرای این پروژه کردند. برای مدیران بکتل اهمیتی نداشت که محصول اصلی کارخانه ـ اکسید اتیلن ـ یک ماده شیمیایی است که به راحتی به تیودی کلیگول تبدیل می‌شود و این ماده برای تولید گاز خردل مورد استفاده قرار می‌گیرد. فقط هنگامی که جورج شولتز وزیر امور خارجه، در اوایل سال 1989 ( اواخر سال 1367 ) دولت ریگان را ترک کرد و دوباره به هیئت مدیره شرکت بکتل بازگشت، شرکت روی این نکته تأمل کرد که ممکن است آنها در حال ساخت کارخانه‌ای باشند که صدام می‌تواند از آن برای تولید سلاح‌های شیمیایی استفاده کند. شولتز قبل از رفتن به وزارت خارجه در سال 1982، رئیس شرکت بکتل بود. 6
در این دوران، عراق با خرید مواد شیمیایی از ایالات متحده، آلمان غربی و هلند و همچنین کمک کارشناسان غربی و غیرغربی، موفق به تولید چندین تن گاز خطرناک اعصاب در هر هفته شد .7
آمریکا علاوه بر در اختیار قرار دادن تسلیحات شیمیایی به عراق، وسایل استفاده از بمب‌های شیمیایی را نیز در اختیار صدام قرار می‌داد. در ماه نوامبر 1984 ( آبان 1363 ) که واشنگتن روابط دیپلماتیک را با بغداد از سر گرفت، به دنبال آن فروش تجهیزات نظامی به این کشور را افزایش داد که از جمله می‌توان به بالگردهایی اشاره کرد که در حملات بعدی شیمیایی عراق، مورد استفاده قرار گرفتند .8
لورنس کورت که تا سال 1985 معاون کاسپار واینبرگر ـ وزیر دفاع آمریکا ـ بوده، اظهار می‌دارد:
« دولت آمریکا علی رغم اطلاع از کاربرد تسلیحات شیمیایی توسط صدام، باز به کمک‌های خود به او ادامه داد. »9