آن کس که در عیب خود بنگرد، از عیب‌جویی دیگران باز ماند، و کسی که به روزی خدا خشنود باشد، هر آنچه از دست رود اندوهگین نباشد، و کسی که شمشیر ستم برکشد، با آن کشته شود، و آن کس که در کارها خود را به رنج اندازد، خود را هلاک سازد، و هر کس خود را در گرداب‌های بلا افکند غرق گردد.
نهج‌البلاغه، حکمت 349