به گزارش تسنیم،سی‌وسومین جشنواره تئاتر فجر از نیمه گذشته است. جشنواره‌ای که در سکوت و خستگی در حال برگزاری است. جشنواره‌ای که حتی در سطح اطلاع‌رسانی عمومی نیز جای خالی‌ زیاد دارد. امسال تئاتر فجر سکوت غم‌باری دارد. سکوتی که نشانی از رضایت، هرگز در پس آن نیست بلکه به زعم برخی هنرمندان از در هم ریختگی و بی‌برنامه بودن رنج بسیار می‌برد.
اما چرا باید تئاتر فجر این روزها «فقط» برگزار شود؟ بدون هیچ جریانی و یا حرفی برای گفتن، ریشه این اتفاقات را باید در گذشته نه چندان دور جست‌وجو کرد. در اتفاقاتی که گویا یک عادت برای معاونت‌های هنری وزیر ارشاد شده است. سال گذشته هم پیش از جشنواره تئاتر فجر بود که ناگهان قادر آشنا برکنار شد و  حسین طاهری به تئاتر آمد. آمدنی که یک سال هم دوام نداشت و مرد معتمد علی مرادخانی(معاون هنری وزیر ارشاد) خانواده تئاتر را با انبوهی از مشکلات اضافه شده تنها گذاشت و اتفاقاً حجم زیادی از آنها را هم در نامه خود منتسب به مدیر بالای سر خود دانست. تا حدی که حتی استعفایش را خطاب به او ننوشت و وزیر ارشاد را مخاطب خود قرار داد.
حالا آقای مرادخانی در سکوت به دیدن نمایش‌ها می‌نشیند. نمایش‌هایی که یکی در میان خوب و بد هستند. اما باز هم نمی‌‌توان آثار خوب جشنواره را به خاطر برنامه‌ریزی معاونت هنری ارشاد در حوزه تئاتر دید. از نشست اول این طور برآورد شده بود که «همه چیز جشنواره روی هواست» و این هنرمندان هستند که خودجوش برای حفظ شأن تئاتر تلاش می‌کنند. تلاشی که گویا سایه حمایتی هم بر سر آن نیست.