وقتی که می‌خواست به حرم حضرت رضا علیه‌السلام مشرف بشود، اصرار داشت که سر راه باید به حرم حضرت عبدالعظیم برویم و می‌فرمود: «اهل تهران اگر هفته‌ای یک مرتبه به زیارتش نروند، جفا کرده‌اند».
از مشهد که برمی‌گشتیم باز اصرار داشت که به زیارت حضرت عبدالعظیم برویم. برخی اوقات ما خسته راه بودیم و اسباب سفر مزاحممان بود، ولی ایشان از زیارت منصرف نمی‌شد. حتی یک بار اتفاق افتاد که ما حدود ساعت دوازده شب به تهران رسیدیم. دیگر حرم حضرت عبدالعظیم را بسته بودند. خیلی خوشحال شدیم که آقا دیگر از زیارت منصرف می‌شود و یکسره به قم می‌رویم. فرمود: «باید برویم». گفتیم: «بسته است». فرمود: «باشد! ما پشت در هم که زیارت کنیم برایمان کافی است». پشت در حرم ماندیم. اثاث‌ها را همان‌جا گذاشتیم. ایشان فرمود: «همین‌جا می‌مانیم تا در حرم باز شود!». وضو گرفت و نزدیک اذان که در باز شد، رفت داخل حرم. یکی دو بار هم مسافرخانه گرفتیم که آن‌طور پشت در به انتظار نمانیم.
از: مرکزتنظیم ونشرآثار آیت‌الله بهجت