به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی، میرعابدین کابلی باستان‌شناس پیشکسوت نظر کاوشگران «مسافر چشمه علی» را اصطلاحی برای تداعی برخی ویژگی‌های «ارتباطی» و «مبادلاتی» بین تپه چشمه علی و مکان تازه کشف شده در جنوب خیابان مولوی دانست.
این باستان‌شناس افزود: سازه حرارت دیده در بالای محل دفن اسکلت نشان از آن دارد که این منطقه به‌طور یقین سکونتگاهی بوده که در آنجا زندگی جریان داشته و پخت و پز انجام می‌شده است.
کابلی با اشاره به اینکه این اسکلت بنابر شواهد، متعلق به زمانی است که مردگان را در کف اطاق‌ها دفن می‌کردند، افزود: در جایی که تکه‌های استخوان و سازه حرارتی وجود دارد به‌طور یقین سکونت وجود داشته است.
وی تصریح کرد: در حال حاضر گروه کاوش فقط یک گور را پیدا کرده است و در صورتی که حفاری‌ها ادامه یابد شاید بقایای معماری و گورهای دیگری هم آشکار شود.
کابلی با اشاره به فاصله 7 کیلومتری مکان کشف این اسکلت با تپه چشمه علی، اظهار داشت: به‌طور حتم در اطراف تپه چشمه علی محوطه‌ها و روستاهایی وجود داشته و هیچ بعید نیست محل مورد بحث از جمله چنین سکونتگاه‌هایی بوده است.
این باستان‌شناس تاکید کرد که با شواهد موجود می‌توان به این نتیجه رسید قدمت سکونت در محدوده‌ای که امروزه به تهران موسوم است به هفت هزار سال می‌رسد.
صادق ملک شهمیرزادی، متخصص باستان‌شناسی فلات مرکزی با سابقه 44 ساله پژوهش در این حوزه و دوران پیش از تاریخ نیز با اشاره به اهمیت کاوش‌های انجام شده در محدوده شهری تهران که سابقه استقرار را در حوزه جغرافیای شهری تهران به هفت هزار سال می‌رساند و تاکید بر ادامه این کاوش‌ها، چهار دلیل عمده را تاییدی بر درستی اظهارنظر کاوشگران برشمرد.
وی افزود: نخست از نظر فرهنگی با توجه به یافته‌های به دست آمده شامل آثار معماری، نوع تدفین و نوع سفال‌های بدست آمده، این آثار معرف فرهنگ پیش از تاریخ فلات مرکزی ایران است.
این باستان‌شناس افزود: به دلیل به دست آمدن اسکلت و نوع تدفین، هدیه گور و نوع معماری، این آثار احتمالا متعلق به جوامع طبقاتی است که در صورت انجام کاوش‌های گسترده‌، اطلاعات ما از آن کامل‌تر خواهد شد.
ملک شهمیرزادی چهارمین دلیل را قدمت تخمین اسکلت دانست و اظهار داشت: نوع تدفین و سفال بدست آمده در کنار آن براساس مطالعات مقایسه‌ای و شناخت‌شناسی در ادبیات باستانی‌شناسی در بازه زمانی 6250 تا 7200 سال قبل قرار می‌گیرد، به همین دلیل بیشتر باستان‌شناسان عدد رند یا همان 7 هزار ساله را در نظر می‌گیرند.
مهدی رهبر، دیگر باستان‌شناس پیشکسوت نیز درباره کشف اسکلتی که قدمت سکونت در تهران را هفت هزار ساله کرده است، گفت: با توجه به ظرف قرمز منقوشی که بالای سر اسکلت پیدا شده می‌توان بدون تردید اعلام کرد که این ظرف متعلق به سنت سفالگری رایج در تپه چشمه علی بوده است.
وی براین اساس قدمت نسبی تخمین زده شده برای اسکلت را تأیید کرد.
این باستان‌شناس با رد هرگونه اظهارنظر در باب تک افتاده بودن اسکلت و تعجیل در تعیین هویت و جایگاه اجتماعی او خاطر نشان کرد که تا پیش از تکمیل پژوهش‌های علمی هنوز برای نتیجه‌گیری‌هایی از این دست خیلی زود است.
خسرو پوربخشنده باستان‌شناس میراث فرهنگی تهران نیز با اشاره به آثار باستانی نویافته در جنوب خیابان مولوی و به ویژه بازار تهران گفت: تا به حال نمونه‌ای همچون اسکلت تازه کشف شده در این منطقه شناسایی نشده و این کشفی منحصر بفرد است.
وی افزود: شواهد نشان می‌دهد به طور یقین تدفین طبق آیین و رسوم خاصی انجام شده که شواهد آن را از دوران پیش از تاریخ شمال مرکز فلات ایران سراغ داریم.
به گفته پوربخشنده برای اظهارنظر در مورد اینکه تدفین کشف شده گوری تک بوده یا به قسمتی از مجموعه تدفین‌های هزاره پنجم پیش از میلاد تعلق دارد، کمی زود است زیرا برای اثبات آن به ادامه کاوش‌ها و دستیابی به آثار بیشتر نیازمندیم.
گفتنی است، یکی از باستان‌شناسان پس از انتشار خبر هفت هزار ساله شدن تهران در گفت‌وگویی اعلام کرد که با پیدا کردن یک اسکلت و تک‌سپاری نمی‌توان قدمت تهران را به هفت‌هزار سال پیش نسبت داد.