آیین سنتی باران‌خواهی «گلی یا گلینو» نام دارد. در این آیین گروهی از جمله کودکان هنگام غروب در کوچه‌ها و خیابان‌ها راه می‌افتند و با خواندن اشعاری از خدا طلب باران می‌کنند.
یکی از افراد به عنوان سردسته یا گلی که لباسی خشن به تن دارد، دمام می‌زند و شعرخوانی و آوازخوانی می‌کند و افراد گروه نیز یکصدا با زدن سنگ‌هایی که در 2 دست دارند به همدیگر، اشعار طلب باران را زمزمه می‌کنند. آنها خانه به خانه برای جمع‌آوری مواد غذایی از جمله خرما، آرد، جو یا گندم سر می‌زنند. وقتی گروه گلی به در خانه‌ای می‌رسند یکی از افراد آن خانه، از پشت بام، پیاله‌ای آب را روی گلی و همراهان او می‌پاشد با پاشیده شدن آب، آنان می‌گویند آب نیست باران است.
گروه گلی آنچه را که جمع‌آوری کرده‌اند برای تهیه رنگینک یا خمیر به خانه بزرگ‌تر یا سردسته گروه می‌برند و مقداری از آن را به امید بارش رحمت الهی بین نیازمندان روستا تقسیم می‌کنند. بخش دیگر آن را هم به این شکل بین افراد گروه تقسیم می‌کنند که در یکی از چانه‌های نان، سنگ یا هسته خرمایی قرار می‌دهند پس از تقسیم کسی که هسته خرما و یا سنگ نصیبش شده باید آماده حمام آب سرد شود.
در این بین یکی از معتمدان محله ضمانت او را می‌کند که اگر تا سه روز باران نبارید مجازات شود و او نیز برای رها شدن از این کار دست به دعا برمی‌دارد و خالصانه به درگاه خداوند طلب باران می‌کند.