(بدان ای سالک عزیز!) برای خودت توشه‌ای برای روز فقر و بیچارگی‌ات برگیر. بلکه برای حال گرفتاری و بلایت، و اگر حالت برای گریه مساعد نیست، پس لامحاله تباکی کن و اگر قساوت نگذاشت که حتی تباکی کنی، پس بدان که گناهان، تو را بیمار کرده و کدورت عیب‌ها، قلبت را فاسدنموده، مخصوصا به زینت این دنیای پست و زیور و ظاهر فریبنده‌اش مغرور شدن و با این عادت‌های پست از قبیل: خوش‌گذرانی با لذت‌ها و حظ‌های دنیا انس گرفتن، که در اخبار آمده است که: «دوستی دنیا سرآمد هر گناه خطرناکی است» (الکافی، ج 2، ص 315)
که دیگر در قلب تو جایی برای ذکر خدا و فکر آخرت باقی نگذاشته است.(1‍)
___________________________________
ا- رساله لقاءالله، آیت‌الله میرزاجواد ملکی تبریزی، ص 165