خداوند در آیه 7 سوره ابراهیم(ع) می‌فرماید: لَئِنْ شَكَرْتُمْ لأَزيدَنَّكُمْ؛ اگر شکرگزاری کنید قطعا بر شما می‌افزایم.
این آیه به‌صراحت بیان می‌کند که شکر خداوند کردن موجب افزایش گوهر ذات انسان می‌شود و انسان به سعه صدر و انشراحی می‌رسد که از راه‌های دیگر نمی‌توان به دست آورد.
خداوند در این آیه نفرموده است: لَئِنْ شَكَرْتُمْ لأزيدنّ نعمتكم؛ اگر شکر کنید هر آینه نعمت را برای شما افزایش می‌دهم و زیادت می‌کنم؛ بلکه فرموده است گوهر ذات شما را افزایش داده و زیادت می‌کنم.
پس اگر پیش از این از نظر اسماء و صفات در درجه مثلا 20 باشید به سی تا صد افزایش می‌دهم و اگر پیش از این علم حصولی داشتید به علم شهودی و حضوری دست می‌یابید و اگر ملک و شهادت را می‌دیدید می‌توانید ملکوت را هم ببینید، چنانکه  «حَارِثَةَ بْنَ مَالِك» دید. (اصول کافی، ج2، ص54، چاپ اسلامی)
انسان می‌تواند فطرت خویش را با شکر و سپاس خداوند تا آنجا بالا برد که نه تنها از بستر «کالانعام» عبور کند و خود را از این مرحله خسران (سوره عصر) و اسفل سافلین(سوره‌تین) برهاند بلکه به جایی برسد که فرشتگان برای مصافحه او تشریف بیاورند. از پیامبر(ص) روایت است که اگر بر حالت زهد از دنیا و رغبت به آخرت بمانید و در دام گام‌های شیطانی نیفتید، به چنین جایگاهی می‌رسید که: وَ اللَّهِ لَوْ تَدُومُونَ عَلَی الْحَالَةِ الَّتِي وَصَفْتُمْ أَنْفُسَكُمْ بِهَا لَصَافَحَتْكُمُ‏ الْمَلَائِكَةُ وَ مَشَيْتُمْ عَلَي الْمَاءِ؛ به خدا اگر آن حالت، استمرار می‌داشت فرشتگان به مصافحه شما می‌آمدند و شما بر آب راه می‌رفتید. (اصول کافی ،ج2، ص424)