نگاه قرآن به خیر و شر

هر خیری برای تو لزوما خیر نیست؛ نحوه مواجهه‌ات با خیر ممکن است آن را به شری برای تو تبدیل کند و برعکس.
در سورۀ انبياء مى‌فرمايد: وَ نَبْلُوكُمْ بِالشَّرِّ وَ اَلْخَيْرِ فِتْنَةً وَ إِلَيْنا تُرْجَعُونَ‌. ما شما را آزمايش مى‌كنيم، هم به شُرور (كه مقصود همين بدي‌ها و چيزهايى است كه به آدم ضربه مى‌زند) و هم به خيرات و نعمت‌ها؛ هم آن مايۀ آزمايش و امتحان است و هم اين. اين جملۀ خيلى عجيبى است؛ يعنى آن را كه شما «خير» مى‌ناميد، صد درصد نبايد بگوييد خير است و آن را كه شما «شر» مى‌ناميد، صد درصد نبايد بگوييد شر است؛ خير بودن واقعى و نهايىِ خير و شر بودن نهايىِ شر، بستگى دارد به نحوۀ استفاده‌اى كه شما از آن مى‌كنيد يا به نحوۀ برخوردى كه با آن مى‌كنيد.
اى بسا چيزى خودش خير و نعمت است و ما كه آن را به شما مى‌دهيم جنبۀ امتحانى دارد و همين خير سبب فساد شما بشود؛ شر هم جنبۀ امتحانى دارد و اى بسا همين شر منشأ صلاح شما بشود. واقعا هم همين‌طور است، عَسى أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئاً وَ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ عَسى أَنْ تُحِبُّوا شَيْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَكُمْ.(بقره/۲۱۶)
استاد شهید مطهری، توحید، ص۲۹۹