دانايي و توانايي

فردوسي شعري دارد و مضمون حديث هم هست. 
البته اين شعر در سطح پايين‌تري است: «توانا بود هر که دانا بود» دانايي و توانايي با همديگر هستند. مقصود اين است که هر کسي هر اندازه که دانا باشد بر قدرتش افزوده مي‌شود.
 البته او از اين راه مي‌گويد که انسان وقتي دانا بود قانون جهان را بهتر مي‌داند و وقتي قانون جهان را بهتر دانست بهتر مي‌داند که چگونه اشياء جهان را در خدمت بگيرد. 
وقتي آنها را در خدمت گرفت بر قدرت و توانايي‌اش افزوده مي‌شود. 
ولي اين معنا را به مفهوم وسيع‌تري قائل هستند و مي‌گويند اساسا علم و قدرت عين يکديگرند، علم عين قدرت است و قدرت عين علم است و اين تفکيکي که انسان ميان علم و قدرت مي‌کند يک اشتباه است، اصلا خود علم قدرت است و قدرت علم است و لهذا در ذات پروردگار هر دو به شکل واحد موجود هستند. 
ما مي‌بينيم در قرآن در آن آيه که صحبت از علم است مي‌گويد «علمه شديد القوي» (نجم/5)، نمی‌گويند «علمه کثير العلم» در اينجا که صحبت قدرت است‌، علم را به ميان مي‌آورد.
استاد شهید مطهری، نبوت، ص190