غزه، نام دیگر ایستادگی

دو سال است که چشم‌هایمان هر روز بر صفحه‌های خبر دوخته می‌شود.
هر روز تصویری تازه از ویرانی، از کودکی که در آغوش خاک آرام گرفته، از دستان خونی مادرانی که عزیزان‌شان را از زیر آوار بیرون می‌کشند.
رژیم اشغالگر خانه‌ها را ویران کرد، بیمارستان‌ها را سوزاند، ده‌ها هزار نفر را شهید کرد...
اما نتوانست صدای آنان را خاموش کند. صدای مردمی که هنوز زنده‌اند، هنوز ایمان دارند، هنوز می‌گویند: «ما هستیم.»
غزه، نه تکه‌ای زمین، که تکه‌ای از وجدان جهان است.
شهری که هر وجبش بوی مقاومت می‌دهد، 
آنان گرسنه ماندند، بی‌برق، بی‌آب، بی‌دارو اما مایوس نشدند سلاحشان را زمین نگذاشتند.
در تاریک‌ترین شب‌ها، شمعی روشن کردند و به دنیا نشان دادند که مقاومت یعنی چه.
پایان این جنگ، پایان مقاومت نیست. پایان درد نیست.
این فقط پایان سکوت جهانی است که بالاخره صدای فریاد غزه را شنید و آغاز امتداد درد است درد زخم‌های ماندگار پیش‌رو.
فرهنگ مقاومت، یعنی ایمان به زندگی، حتی وقتی مرگ در یک قدمی است.
یعنی ساختن دوباره، حتی با دستان خالی.
یعنی گفتنِ «نه» به ظلم، حتی وقتی همه از ترس سکوت کرده‌اند.
نسرین پرک