خودکشی متهمان مکانیسم ماشه برای تبرئه اروپای خبیث(خبر ویژه)
درست در شرایطی که تروئیکای بدعهد اروپایی به پیشنهادهای ایران و توافقش با آژانس پشت‌پا زده بود، روزنامه‌های زنجیره‌ای به جای اعتراض به این رویکرد خصمانه، سعی کردند با تکرار عناوینی مانند دولت پنهان و تندروها، بار اتهام را از دوش اروپا بردارند!
این رویکرد با عنایت به سابقه نشریات غربگرا در بزک‌کردن مواضع طرف اروپایی طی دوره عهدشکنی برجامی، دیگر نمی‌تواند یک خطا باشد و ماموریتی خیانت‌آمیز ارزیابی می‌شود.
در این زمینه روزنامه اعتماد (متعلق به رئیس شورای اطلاع‌رسانی دولت) مدعی شد دولت پنهان در داخل، مانع توافق بوده است!
این روزنامه ذیل تیتر «دولت پنهان مانع توافق» و از قول ابراهیم اصغرزاده مدعی شد: تندروها می‌دانند که موفقیت دولت در سیاست خارجی، توازن قوا را به زیان‌شان تغییر خواهد داد، لذا با ابزار تخریب و فشار، می‌کوشند هزینه توافق را بالا ببرند.
برخلاف عناد و کارشکنی طرف غربی، وی مدعی شد: معادله اصلی امروز ایران، اولویت دادن به توافق پایدار و کلی با غرب است، اما این مسیر راه‌حل ساده و یکتایی ندارد. در ریاضیات، اگر همه متغیرها معلوم باشند، پاسخ روشن است؛ اما در سیاست، حتی با دانستن تمام عناصر، اراده و درک رهبران، فشارهای خارجی و شرایط اجتماعی مسیر را تغییر می‌دهند. نمونه بارز آن وضعیت «نه جنگ نه صلح» است که سال‌ها منافع ملی و امنیت کشور را در تعلیق پرهزینه نگه داشته است. مشکل اصلی در تحقق توافق پایدار، «دولت پنهان» است؛ نهادی غیرپاسخگو و فراقانونی که می‌تواند هر توافقی را متزلزل سازد. با این حال، توافق اخیر با آژانس گامی مثبت و شرط لازم برای بازگرداندن پرونده ایران از مدار امنیتی به مدار دیپلماتیک است. اما شرط کافی، استقرار این توافق بر بستر بازتعریف منافع ملی و آشتی ملی در داخل است. بدون پشتوانه مشروعیت داخلی و اجماع ملی، هیچ توافقی دوام نخواهد داشت.
ماله‌کشی خیانت اروپا و دهن‌کجی‌اش به حسن‌نیت چندباره ایران در حالی است که آقای حضرتی و روزنامه‌اش چند ماه قبل وانمود می‌کردند توافق و شراکت با ترامپ و جذب دو هزار میلیارد دلار سرمایه‌گذاری خارجی نزدیک است! و حال آنکه ترامپ در تدارک حمله نظامی بود.
همزمان با اعتماد، روزنامه سازندگی وابسته به حزب کارگزاران هم ذیل تیتر «دیپلماسی در تله تندروها/ تندروی‌ها چگونه تلاش‌های وزارت خارجه را بی‌اثر می‌کند؟»، نوشت: وزیر امور خارجه، اخیراً اعلام کرد که طرحی «معقول و قابل اجرا» برای جلوگیری از بروز بحران به اروپایی‌ها ارائه شده و تأکید کرده که این طرح با حمایت کامل شورای عالی امنیت ملی و تمامی ارکان جمهوری اسلامی همراه بوده است. با این حال، اروپا پاسخ داده که وزارت خارجه ایران نماینده «تمام ساختار سیاسی کشور» نیست. این جمله بیش از آنکه یک موضع خارجی صرف باشد، پژواک صداهای داخلی ایران است. تندروهای مجلس و نزدیکان به جریان پایداری، سال‌هاست تلاش می‌کنند وزارت خارجه را نهادی بی‌اختیار معرفی کنند و با برجسته‌سازی اختلافات در صحنه سیاسی عملاً دست دیپلماسی ایران را در مذاکرات بین‌المللی بسته‌اند.
تلاش ارگان حزب غربگرای کارگزاران برای تبرئه اروپا آن هم وسط رویکرد خصمانه‌اش در حالی است که تریتا پارسی از بنیانگذاران شورای ایرانیان آمریکا و از حامیان ظریف و برجام در تحلیلی تصریح کرد: اروپایی‌ها عامدانه راه تقابل با ایران را انتخاب کردند. هیچ امتیاز هسته‌ای ایران نمی‌توانست جلوی مکانیسم ماشه را بگیرد. من مدت‌هاست در مورد اثربخشی تلاش‌های شجاعانه برای جلوگیری از مکانیسم ماشه تردید داشتم. هیچ امتیاز هسته‌ای ایران نمی‌توانست اروپایی‌ها را از فعال‌سازی آن منصرف سازد چون هدف اروپا چیز دیگری است. اقدام سه کشور اروپایی برای اعمال رسمی تحریم‌ها در چارچوب «اسنپ‌بک» علیه تهران، ربطی به محدود کردن برنامه هسته‌ای این کشور نداشت. این دیگر مربوط به برنامه هسته‌ای ایران نیست؛ این یک ترفند اتحادیه اروپا برای جلب‌نظر ایالات است... صدراعظم آلمان اخیراً اذعان کرد که اسرائیل با بمباران ایران در ماه ژوئن، «کار کثیفی را برای همه ما انجام می‌دهد.»
همچنین ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، چند روز قبل در مصاحبه با شبکه ۱۲ رژیم صهیونیستی با وجود اذعان به معقول بودن وزیر امور خارجه ایران گفت: توافق اخیر ایران که با آژانس اتمی در مصر، امضا شد، تأثیری بر تصمیم ما، ندارد و تحریم‌ها بدون توجه به آن، اجرا خواهند شد. وزیر خارجه ایران، تلاش کرد، پیشنهاد معقولی ارائه دهد، اما مورد حمایت سایرین، قرار نگرفت.
در واقع او با زبان بی‌زبانی می‌گفت که اروپا اختیاری از خود ندارد و چون تحت تحقیر و فشار آمریکاست، به فعال‌سازی نیابتی ماشه تن داده است.
با این اوصاف باید سؤال کرد که چرا برخی رسانه‌های داخلی اصرار دارند اروپا را تبرئه کنند و به تسویه‌حساب‌های سیاسی موهوم و بی‌سند بپردازند؟ شاید هم این کار، نوعی فرار به جلو برای پاسخگو نبودن درباره مکانیسم ماشه‌ای است که در برجام جاسازی شده بود اما از سوی ظریف و روحانی و حامیان‌شان انکار می‌شد.