در برابر نسل‌کشی اسرائیل در غزه سکوت و بی‌عملی مداوم، همدستی است

اشاره: محاصره کامل غزه توسط رژیم اسرائیل از مارس ۲۰۲۵ (اسفند ۱۴۰۳) اعمال شده که عملاً ورود غذا، دارو، سوخت و کمک‌های حیاتی را متوقف کرده است. این محاصره همراه با تخریب عمدی نانوایی‌ها، انبارهای غذا، مزارع کشاورزی، نیروگاه‌ها و منابع آب، شرایطی را به وجود آورده که بیش از ۹۰‌درصد کودکان زیر پنج‌ سال در غزه دچار سوءتغذیه، کم‌خونی و ضعف سیستم ایمنی شده‌اند. اتحادیه اروپا، دفتر حقوق بشر سازمان ملل و عفو بین‌الملل هشدار داده‌اند که محدودیت‌های خشونت‌آمیز و مسدودسازی کمک‌های انسانی «استفاده از گرسنگی به‌عنوان روش جنگی» است و ممکن است جنایت جنگی یا حتی نسل‌کشی محسوب شود، چرا‌که هدف آن نابودی تدریجی یک جامعه تاریخی بوده است. در نتیجه، میلیون‌ها نفر در شرایط اضطراری غذایی قرار دارند، و بیش از ۴۷۰۰۰۰ نفر- به‌ویژه کودکان- به وضعیت نزدیک به قحطی کشیده شده‌اند، در حالی که مرگ‌های مرتبط با گرسنگی روزانه در حال افزایشی ناگهان است. گزارش‌های بین‌المللی نشان می‌دهند که تنها در ماه ژوئیه ۲۰۲۵ (تیر ۱۴۰۴)، دست‌کم بیش از ۱۰۰ نفر (بیش از نیمی کودکان) بر اثر سوءتغذیه شدید جان باخته‌اند. سازمان بهداشت جهانی تخمین زده‌ است که از مارس تا مه ۲۰۲۵ (اسفند ۱۴۰۳ تا اردیبهشت ۱۴۰۴)، هیچ غذایی وارد غزه نشده و کمک‌های محدود بعدی، تنها قطره‌ای در دریای نیازهای انسانی بوده است. آژانس‌های امدادی بیش از ۱۰۰۰ کشته در صف‌های دریافت کمک ثبت کرده‌اند و کودکان زیر پنج سال با ۱۵۰‌درصد افزایش در نرخ سوءتغذیه روبه‌رو شده‌اند. بیماری‌های ثانویه مانند اسهال، ذات‌الریه و مشکلات تغذیه‌ای مزمن به‌ علت نداشتن تغذیه مناسب و پاکی آب، تأثیر مرگباری بر مقاومت بدن گذاشته‌اند. در کنار این، زنان باردار و شیرده به ‌طور مستقیمی تحت تأثیر کمبود شدید مواد مغذی قرار گرفته‌اند؛ حدود ۱۷۰۰۰ نفر از آنان ممکن است تا پایان سال دچار سوءتغذیه حاد شوند. تمامی این شواهد نشان می‌دهد یک قحطی ساختگی توسط انسداد سیستماتیک کمک انسانی در جریان است که علاوه‌بر مرگ‌ومیر، نسل آینده را نیز در معرض آسیب دائمی قرار می‌دهد. و در این میان فقط محکومیت زبانی است و کسی کاری برای این مردم نمی‌کند؛ آنهایی که می‌توانند نمی‌خواهند و آنان که می‌خواهند کاری کنند کاری از دستشان بر‌نمی‌آید. شما در سطور پیش‌رو متنی از «میدل‌ایست‌آی» را خواهید خواند که به همین مسئله پرداخته است.
* سرویس خارجی

بیست‌ و پنج کشور، که بسیاری از آنها از متحدان اسرائیل هستند، در بیانیه‌ای مشترک اعلام کرده‌اند که «جنگ غزه باید همین حالا پایان یابد». 
بریتانیا، فرانسه، استرالیا، کانادا و دیگران «قطره‌چکانی‌بودن کمک‌ها» را محکوم کردند؛ روندی که از ماه مه تاکنون به مرگ بیش از ۱۰۰۰ فلسطینی نیازمند کمک منجر شده، در حالی ‌که بیش از ۱۰۰ نفر دیگر نیز- که بیشترشان کودک بوده‌اند- بر اثر گرسنگی جان خود را از دست داده‌اند. در حالی که اوضاع به طرز فزاینده‌ای وخیم می‌شود، اسرائیل هیچ نشانه‌ای از کاهش نسل‌کشی نشان نداده و با بی‌اعتنایی کامل به نگرانی‌های جهانی در مورد سیاست قحطی تحمیلی خود، با لحن تمسخرآمیز می‌پرسد: «خب، می‌خواهید چه کار کنید؟»
در واقع، با وجود محکومیت‌های عمومی بی‌شمار از سوی دولت‌های مختلف طی ۲۱ ماه گذشته، اقدام ملموسی برای توقف نسل‌کشی اسرائیل صورت نگرفته است. برخی از همین دولت‌هایی که بیانیه‌های اعتراضی صادر می‌کنند، همچنان به اسرائیل سلاح و کمک مالی می‌رسانند و بدین‌ترتیب به کشتار فلسطینی‌ها کمک می‌کنند.
تقریباً دو سال است که شاهد نسل‌کشی‌ای زنده و در حال پخش هستیم. جنایات جنگی توسط روزنامه‌نگاران، گروه‌های حقوق بشری، پزشکان و شهروندان به‌خوبی مستند شده‌اند. شواهد کافی برای بررسی و تحلیل تا دهه‌ها آینده وجود دارد. فعالان و چهره‌های مشهور بارها به جهان غرب یادآوری کرده‌اند که وعده داده بود «دیگر هرگز» اجازه چنین فجایعی را ندهد. کمپین‌های بی‌شماری در شبکه‌های اجتماعی خواستار آن شده‌اند که «همه چشم‌ها به رفح» و به غزه دوخته شود. اما نسل‌کشی همچنان ادامه دارد. اقدامات اسرائیل در غزه و کرانه باختری اشغالی نسبت به گذشته بی‌پرده‌تر و خشن‌تر شده است. 
چرا چنین چیزی در حال وقوع است؟ نه به این خاطر که اسرائیل یک جزیره کوچک دموکراسی در میان دشمنان است؛ بلکه چون اسرائیل یک دولت یاغی است که در میان سازش‌کارانی احاطه شده که اجازه داده‌اند این فاجعه رخ دهد.
شعارها و بهانه‌ها
به نظر می‌رسد که کشورهای جهان، فارغ از قدرت و اندازه‌شان، تنها قادر به صدور شعار و بیان بهانه هستند. اگر بریتانیا، اتحادیه اروپا، کانادا، استرالیا و دیگران واقعاً خواهان پایان جنگ بودند، می‌توانستند اقدامات مشخصی علیه نسل‌کشی اسرائیل در فلسطین انجام دهند.
این دولت‌ها توانایی اتخاذ اقدامات قاطع دارند- از جمله تحریم‌های تسلیحاتی و تجاری، قطع روابط دیپلماتیک، بازداشت جنایتکاران جنگی اسرائیلی در قلمرو خود- که می‌توانند فشار واقعی بر اسرائیل وارد کنند تا نسل‌کشی را متوقف سازد. چنین اقداماتی با افکار عمومی در غرب نیز همخوانی دارد.
روز یکشنبه، مقامات بلژیکی دو سرباز اسرائیلی را که متهم به ارتکاب جنایات جنگی در غزه بودند، بازداشت کردند. این گامی در جهت منزوی کردن جنایتکاران جنگی در سطح جهان است. اما این تنها یک گام کوچک است که نیاز به تداوم و شتاب دارد- و بیشتر کشورهای غربی هنوز چنین رویکردی را اتخاذ نکرده‌اند.
در عوض، بریتانیا سرگرم بازداشت معترضان سالخورده است، گویی آنها تهدیدی بزرگتر از نسل‌کشی‌ای هستند که با آن مخالفت می‌کنند. و در گزارشی از کانال ۱۳ اسرائیل افشا شد که دولت بایدن، برخلاف ظاهر، هیچ تلاشی برای پایان دادن به نسل‌کشی در غزه نکرده است- یافته‌ای که چندان تعجب‌برانگیز نیست، چرا‌که ایالات‌متحده از ابتدای جنگ، به طور مداوم کمک مالی و تسلیحاتی در اختیار اسرائیل قرار داده است.
این است بی‌رحمی نظم جهانی‌ای که از دل ویرانی‌های جنگ جهانی دوم و با شعار «دیگر هرگز» سر‌ برآورد، نظمی که ظاهراً متعهد به دموکراسی و حقوق بشر بود. اما هنگامی که این نظم نوین جهانی شکل گرفت، نزدیک به یک‌سوم جمعیت جهان هنوز تحت استعمار زندگی می‌کردند و بسیاری از آنان با خشونت و وحشی‌گری شدید استعمارگران مواجه بودند. سازمان ملل، که به جنوب جهانی به عنوان معیار اخلاق، حقوق بشر و صلح معرفی شده بود، در واقع توسط همین قدرت‌های استعمارگر ایجاد شده است.
امروز، اسرائیل صرفاً ادامه‌ای است از همین نظم جهانی- در ظاهر مدافع ارزش‌های مدرن، اما در عمل ابزاری برای منافع امپریالیستی غرب. بنابراین جای تعجب ندارد که کشورهای غربی در پشت محکومیت‌های بی‌اثر پنهان شوند، در حالی ‌که تضمین می‌کنند اسرائیل همچنان به ایفای نقش خود در خدمت به منافع آنها در منطقه ادامه دهد. تا زمانی که اسرائیل با فشارهای واقعی دیپلماتیک و مالی مواجه نشود، به دنبال تحقق هدف خود برای پاک‌سازی کامل فلسطینی‌ها از سرزمین‌شان خواهد بود.
هیچ تغییری با خواهش و تمنا حاصل نشده است. اکنون که فعالان به سوی غزه از راه زمین و دریا پیش می‌روند و معترضان در سراسر جهان با خشونت صهیونیستی مخالفت می‌کنند، باید بیندیشیم که جایگاه هر یک از ما در این جریان چیست.
فلسطینی‌ها با بحرانی بی‌سابقه و هستی‌برانداز روبه‌رو هستند. برای پایان دادن به آن، کنش رادیکال لازم است. اقدامات ما- چه تحریم، چه اعتراض، چه لابی‌گری و چه روش‌های دیگر- باید دولت‌های‌مان را وادار کند تا تحریم‌ها، ممنوعیت‌های تجاری و انزوای دیپلماتیک را علیه اسرائیل اعمال کنند. اکنون که ترس از مواجهه با صهیونیسم فرو ریخته، وقت آن است که فراتر از خود، شغل، پول، دوستان یا تصویر عمومی‌مان بیندیشیم.
آنان که اکنون سکوت اختیار کرده‌اند، باید به یک واقعیت تلخ پی ببرند: اگر اکنون برای فلسطینی‌ها- مردمی که با نابودی کامل روبه‌رو هستند- ایستادگی نکنید، احتمالاً دیگر هرگز برای هیچ چیز مهمی نخواهید ایستاد.
منبع: میدل‌ایست‌آی