نباید کوتاه آمد (نکته ورزشی)
سرویس ورزشی-
در ورزش فاصله میان «آنچه که هست» با «آنچه باید باشد» از زمین تا آسمان و از خاک تا افلاک است اما هرگز به معنای آن نیست که این فاصله را نمی‌شود پیمود یا حداقل آن را بسیار کوتاه کرد. راست است که چرخ‌های ورزش آن‌طور که باید و شاید و در شان این مردم و متناسب با عظمت این سرزمین نمی‌چرخد و خیلی جاها کار و بار آن به دست کسانی افتاده که خود را طلبکار عالم و آدم می‌دانند و جز «نفع» و «پول» هیچ چیز را نمی‌شناسند و از مواهب ورزش- چه مسافرت‌های پیاپی و بی‌ثمر و چه حقوق‌های آنچنانی و درآمدهای میلیاردی- در حد توان بهره می‌برند و مصالح آن را به راحتی فدای منافع شخصی می‌کنند.
این نیز درست که مسئولان ورزش، خاصه کسانی که در رده‌های بالاتر وظیفه دارند اوضاع را اصلاح و فساد را ریشه‌کن کنند و مفسدان را فراری داده و اجازه دخالت و نفوذ چنین عناصری را- که هیچ بعید نیست کاملا حساب شده و با نقشه نمی‌گذارند اوضاع سامان پیدا کند- ندهند، به وظایف حرفه‌ای، ملی، انقلابی و حتی شرعی خود عمل نمی‌کنند و ترک‌فعل‌های بسیار دارند و تقصیر و قصورهای فراوان مرتکب می‌شوند، سهل است که خواسته و ناخواسته بستر را برای جولان دادن و شلتاق کردن این عناصر فراهم می‌آورند و...
اما اینها هیچ‌کدام به معنای این نیست که آنهائی که به صلاح ورزش می‌اندیشند و خواهان پیشرفت بی‌امان آن هستند و برای پیروزی و افتخارآفرینی ورزشکاران ایرانی در میادین بین‌المللی و قاره‌ای و جهانی از صمیم قلب دعا می‌کنند و از ته دل فریاد شادی می‌کشند، نومید شده و دست روی دست بگذارند و حرف حق را نزنند و خطاکاران را معرفی نکنند و قلم را غلاف کنند و به انتقاد از معایب و نقص‌ها و کوتاهی‌ها نپردازند و مطالبات به حق و انتظارات منطقی دوستداران ورزش را تکرار نکنند و خلاصه میدان را برای فرصت‌طلبان و خطاکاران خالی کنند و زانوی غم در بغل بگیرند و آیه یاس بخوانند.
زندگی عرصه مبارزه است و بزرگ‌ترین مبارزه هم با آفت خطرناکی به نام «نومیدی» است. در شرع مقدس هم نومیدی اگر بزرگ‌ترین گناه نباشد، جزو گناهان کبیره و نابخشودنی محسوب می‌شود. تا ایمان و اتکال به خدا هست، یاس و نا‌امیدی اصلا معنایی ندارد.
سال‌هاست می‌نویسیم در ورزش، دو دیدگاه بیشتر وجود ندارد: دیدگاهی که «ورزشی» است و به رشد و صلاح و پیشرفت ورزش می‌اندیشد و برای رسیدن به آن از هرکاری که بتواند، دریغ نمی‌ورزد و دیدگاهی «ضد ورزش» که به آن چسبیده و همان‌طور که بارها نوشته‌ایم- و در سطور بالاتر هم اشاره کردیم- جز به منفعت شخصی و کسب درآمد بیشتر به چیز دیگری نمی‌اندیشد و وقتی پای منافع و مقام در میان باشد، مصالح و پیشرفت و افتخارآفرینی و مدال‌آوری و سلامت جوانان و ارتقای فرهنگ جامعه برایش پشیزی ارزش ندارد. ورزش ما، عرصه برخورد و تقابل این دو دیدگاه است.
این همان مبارزه‌ای است که می‌گوییم کسانی که با نگاه متعالی و دلسوزانه و ملی و مردمی به ورزش (و هر مقوله و حوزه دیگری) می‌نگرند، نباید در برابر زیاده‌خواهی و تخریبگری نفوذی‌های ضد ورزش کوتاه بیایند و میدان را خالی کنند. چه این «کسان» مدیر و مسئول و رئیس فدراسیون و... باشند، چه کارشناس و رسانه و چه دوستداران و علاقه‌مندان صرف ورزش.