سعید مستغاثی

جشنواره بین‌المللی فیلم «کارلووی واری» از 28 ژوئن تا 6 جولای 2019 (1398) با حضور بیش از 180 فیلم برگزار شد، در حالی که در میان آنها حتی یک فیلم ایرانی هم وجود نداشت!
جشنواره «کارلووی واری» که مهم‌ترین جشنواره‌های فیلم در اروپای مرکزی و شرقی محسوب شده، همه ساله در جمهوری چک برگزار می‌شود و طی سال‌های گذشته همواره بخش مهمی از آن را فیلم‌های ایرانی تشکیل می‌دادند که بعضاً جوایزی هم دریافت کردند. اما در سال 2019 که گفته شد دهها فیلم ایرانی تقاضای شرکت در این جشنواره را داشتند، ولی هیچ‌یک از آنها برای هیچ‌کدام از بخش‌های مختلف و متعدد جشنواره «کارلووی واری» انتخاب نشدند.
کارشناسان و منتقدانی که در جشنواره فیلم کارلووی واری حضور داشتند، اذعان داشتند که برخی فیلم‌های ایرانی تولید 2019 از بسیاری از فیلم‌های حاضر در این جشنواره به لحاظ فرم و محتوا، برتر به نظر می‌رسیدند، اما در حیرت بودند که چرا مسئولین جشنواره یاد شده، از آنها برای حضور در «کارلووی واری» دعوت نکردند.
طی چند ماه گذشته برخلاف انتظارات جهانی و در میان شگفتی اغلب ناظران، جشنواره‌های مهم سینمایی مانند برلین و کن هم از پذیرش فیلم‌های ایرانی خودداری کرده و علی‌رغم درخواست حدود 90 فیلم ایرانی برای آن دو جشنواره، هیچ فیلم ایرانی را در بخش‌های مختلف خود قبول نکردند!! این در حالی بود که تقریباً همان فیلمسازان شبه روشنفکر که در سال‌های قبل، فیلم ساخته و این جشنواره‌ها از آنها و فیلم‌هایشان، استقبال می‌کردند، بازهم با همان تم‌های سیاه و ضد خانواده و غیر اسلامی/ایرانی و با همان روند فیلم ساخته و درخواست حضور کرده بودند.
به نظر می‌آید حالا دیگر پس از سالها هشدار منتقدان و کارشناسان دلسوز سینمایی به این دسته سینماگران و آن بخش از سینمای ایران که به هوای شرکت در این‌گونه جشنواره‌های به اصطلاح سینمایی، همه هویت و حیثیت خود و سرزمین‌شان را زیر پا گذاشته و برای دریافت جایزه، هر تصویر تحریف شده و سیاهی را از این کشور و ملت روی پرده بردند تا بلکه مدیران آن جشنواره‌ها را خوش بیاید و صله‌ای برایشان در نظر بگیرند، این نکته روشن شده باشد تنها موضوعی که برای چنین جشنواره‌ها و فستیوال‌هایی اهمیت نداشته و ندارد، همانا سینما و هنر بود و از همین روی نه در آن زمان که دوجین دوجین فیلم‌های ایرانی نمایش می‌دادند، دغدغه سینما و مردم ایران را داشتند و نه امروز که حتی به یک فیلم شبه روشنفکران هم گوشه چشمی نمی‌اندازند.
امروز آنها نیز همپای ترامپ و نتانیاهو، ایران را تحریم کرده‌اند و دیگر حتی سیاه‌نمایی از جامعه ایرانی نیز برایشان افاقه نمی‌کند. دیگر تاریخ مصرف این دسته از سینماگران شبه روشنفکر نیز سپری شده، حالا باید به فکر دوره جدیدی باشند، یا از نظامی‌گری و سلطه طلبی و جنایت‌های آمریکا حمایت کنند و یا به سوی مردمشان بازگردند.
عجالتاً دکان شبه فیلمسازان در جشنواره کن تعطیل است
فهرست فیلم‌های شرکت‌کننده در هفتاد و سومین دوره جشنواره فیلم کن 18 خردادماه 1399 از سوی «تیری فرمو»، مدیر اجرائی این جشنواره اعلام شد. علی‌رغم اینکه به دلیل شیوع بیماری کرونا، جشنواره یاد شده که قرار بود از تاریخ ۱۲ تا ۲۳ ماه ِمه (۲۳ اردیبهشت تا ۳ خرداد) در شهر کن واقع در جنوب فرانسه برگزار شود، به زمانی دیگر موکول شد اما لیست 56 فیلم شرکت‌کننده در بخش‌های مختلف جشنواره کن اعلام شد چرا که مدیر اجرائی جشنواره می‌گوید: «هرچند جشنوارۀ بین‌المللی فیلم کن به شیوۀ مرسوم و همیشگی خود در سال جاری برگزار نمی‌شود، اما ما نمی‌خواستیم این رویداد مهم سینمایی به کلی محو و ناپدید شود و ارائۀ آن را با ساختاری دیگر تدارک دیدیم».
علی‌رغم اعلام فهرست 56 فیلمی بخش‌های مختلف مسابقه جشنواره فیلم کن که در سال 2020 به روش جدید تحت عناوین «وفاداران»، «تازه وارد‌ها»، «فیلم اولی‌ها»، «فیلم‌های مستند»، «کمدی» و انیمیشن» اعلام شد اما نه در میان 56 فیلم اعلام شده و نه در بین 6 بخش تقسیم‌بندی شده، نام هیچ فیلم ایرانی به چشم نمی‌خورد. این برای دومین سال است که هیچ فیلم ایرانی در جشنواره فیلم کن به عنوان یکی از مهم‌ترین جشنواره‌های جهانی حضور ندارد و اگر در سال 2019 یکی دو فیلم از برخی فیلمسازان آماتور ایرانی خارج کشور در میان بخش‌های جنبی این جشنواره وجود داشت، در 2020 نه از داخل و نه از خارج کشور، هیچ فیلم ایرانی برای جشنواره کن 
انتخاب نشد! 
اگرچه دیری است پرونده سینمای جشنواره‌ای ایران برای آن سوی مرزی‌ها هم بسته شده و تاریخ مصرف این‌گونه فیلم‌ها به سر آمده اما گویا برای این جشنواره‌ها پرونده‌ای جدید باز شده مخصوص به اصطلاح فیلمسازانی که حکم قضائی گرفته و یا از کشور ممنوع الخروج شدند تا این بار با استفاده از این‌گونه محدودیت‌های قانونی، بر سیاه مشق و تصاویر متحرک سخیف این دسته سرپوش گذارده و سیل جوایز را به سمت و سویشان سرازیر کرده تا دکان دیگری برای تبلیغات علیه انقلاب و مردم ایران فراهم آید. 
همچنان که در جشنواره سال 2020 برلین برای «رسول اف» و فیلم «شیطان وجود ندارد» و یا سال قبل از آن برای فیلم سطحی و ضعیف و شعاری «جعفر پناهی» این دکان باز شد. 
اما در جشنواره هفتاد و دوم فیلم کن که دیگر خبری از برگزاری جشنواره و داوری و جایزه نیست فعلاً حنای شبه فیلمسازانی مثل رسول اف و پناهی نیز رنگی نداشته و عجالتاً بایستی در آب نمک بخوابند تا جشنواره‌ای به‌طور درست و درمان برگزار شود تا باز هم دست به خود تبعیدی زده و فریادهای وامصیبتا سردهند بلکه بازهم در مراسم اختتامیه یک صندلی برایشان خالی بگذارند و اشک تمساح برایشان بریزند و یک جایزکی هم کف دستشان بگذارند!