نماز، منبع نیروبخش
انسان مدتى به کارى از کارهاى دنیا مشغول است، خسته مى‌شود؛ براى رفع خستگى محیط را عوض مى‌کند، به مسافرت مى‌رود، خود را از گرفتاری‌هاى زندگى منصرف مى‌کند، براى یک مدت موقت آن چیزهایى را که بر روحش فشار مى‌آورد فراموش مى‌کند، بار سنگین هموم و غموم محیط زندگى را موقتاً به زمین مى‌گذارد و خود را سبکبار
مى‌سازد.
در خلال این مدت روحش استراحت مى‌کند و بعد که برمى‌گردد، با نشاط تازه و نیروى تازه و قوه‌کار و فعالیت مضاعف برمى‌گردد.
انسان اگر تمناهاى دلش به او فرصت بدهد و وسوسه‌هاى شیطانى او را به حال خود بگذارد و نمازى با‌توجه به خدا و انصراف از خلق و مشاغل روزانه بخواند، روحش سبکبار مى‌شود، اوج مى‌گیرد، قوى و نیرومند مى‌شود، صفا و جلا پیدا مى‌کند، طاقت و تحملش براى برداشتن بار مشکلات زندگى زیادتر مى‌شود، اعصابش آرام‌تر مى‌گردد.
نماز در منطق قرآن از جنبه روحى حکم منبع نیرویى را دارد: «وَ اِسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ اَلصَّلاةِ» (بقره/۴۵) از صبر و از نماز کمک بگیرید و از این دو منبع عظیم نیرو براى تقویت بنیه روح خود
استفاده کنید.
* استاد مطهری، خطابههای اخلاقی، ج۲، ص۲۵۰