سرویس ورزشی-

اینکه مقوله ورزش از سوی آنهائی که باید جدی گرفته نشده، حرف تازه‌ای نیست و ما سال‌هاست که در این نشریه درباره‌اش می‌نویسیم و در مورد مضار و نتایج منفی آن به سهم خود و از سر انجام وظیفه هشدار می‌دهیم. این در حالی است که خیلی از آنهائی که ورزش را به معنای واقعی جدی نمی‌گیرند، برای رسیدن به پست‌ها و مناصب ریز و درشت آن چه تلاش‌ها و چه لابی‌ها که نمی‌کنند! اما پس از رسیدن به هدف- که همانا تکیه زدن بر صندلی ریاست است- بیش از آنکه به دنبال ارتقا و رشد این ورزش مستعد و بالقوه غنی و توانمند باشند، به فکر بهره بردن از مواهب ورزش و بستن بار خویش و رفقا و شرکایشان هستند و می‌خواهند نام و نان خود را فراهم آورند و تضمین کنند.

این سخن، هرچند تلخ اما واقعیتی است که کتمان نمی‌توان کرد و بزرگ‌ترین دلیل درستی آن، وضعیت ورزش و حال و هوای حاکم برآن است که گفته‌ایم و بازهم تاکید می‌کنیم اهل ورزش احساس رضایت نمی‌کنند و از بیشتر مسائل و اتفاقاتی که در این عرصه رخ می‌دهد- به ویژه از حیث اخلاقی و هنجارهای فرهنگ ورزشی و پهلوانی - دلخور و در رنج هستند. این سخن تلخ است اما واقعیتی است که برای اثبات آن می‌شود گفت روزها سپری می‌شوند و سال‌ها می‌آیند و می‌روند و از جیب مردم و کیسه بیت‌المال کلی هزینه ورزش می‌شود اما مشکلات ساختاری و معضلات بنیانی کماکان لاینحل باقی مانده و متاسفانه بر کم و کیف آن نیز افزوده می‌شود و کسانی که در این باره مسئولیت دارند، به وضع موجود رضایت داده و به روزمرگی‌ها بسنده کرده‌اند.

اولا مشکلات کهنه تا حل نشود، وضع ورزش و سقف پرواز آن همین خواهد بود که حالا هست و توقع بهتر و قوی‌تر شدن و پیشرفت، خیال‌بافی و خوش خیالی و از سر نشناختن مسئله است و ثانیا حل نشدن مسائل و روی زمین ماندن مشکلات ریز و درشت و عدم شفافیت و روراستی، یکی از عمده‌ترین دلایل نارضایتی اهالی ورزش از وضعیت موجود است و البته همین وادادگی و ترک فعل و رفتار منفعلانه‌، به رضایت کامل و منتفع شدن جریانات ضد ورزش و آویزان- که بیش از هر جا در دلالی افسارگسیخته می‌بینیم- منجر شده و می‌شود.