«مسئولیت» را شوخی نپنداریم (نکته ورزشی)
سرویس ورزشی-
چند روز دیگر سال 1403 به پایان می‌رسد و سال جدید آغاز می‌شود. گردش منظم روزگار و آمدن روزها و سال‌ها در پی هم که کاری طبیعی و یکنواخت به نظر می‌رسد، اگر با نظر تامل و نگاه عبرت بین نگریسته شود، پر از معنا و درس است و بیش از هر چیز حکایت از این دارد که زندگی را هدف و غایتی است. نعمت بزرگی به نام زندگی هرگز برای تلف کردن خلق نشده است. کتاب مجید اشاراتی روشن و هشدارهایی صریح در این باره دارد، از جمله: «و ما خلقنا السموات و الارض و ما بینهما لاعبین»(دخان/38) یعنی ما هرگز زمین و آسمان و آنچه را که میان آنهاست، برای بازی خلق نکرده‌ایم.
غرض آنکه این دنیا رو به سوی کمال دارد و هر کار و سخن و رفتاری باید به آن سمت و سو باشد. فرصتی به نام حیات و نعمتی به نام عمر به ما عطا شده که با استفاده صحیح از آن بتوانیم سعادت دنیا و رستگاری آخرت را تضمین کنیم. بنابراین هرکسی در هر زمان و مکانی که هست و وظیفه و مسئولیتی دارد، باید آن را بازی نپندارد و ملک طلق و میراث پدری نداند، بلکه امانتی موقتی بداند که باید از آن چنان در راه رضای حق و رسیدن به کمال و خدمت به ملک و ملت بهره گیرد که سرانجام کار مغبون و بازنده نباشد.
خدایا چنان کن سرانجام کار
تو خشنود باشی و ما رستگار
به قول عارف بزرگ، شیخ عطار، آدمی را بهره از این دنیا چیزی بیشتر از ده گز کرباس و ده خشت نیست! و حیف از انسان است که برای کسب مواهب زودگذر دنیای فانی، آن هم به هر وسیله و دست یازیدن به هر حربه و فریبی از مسیر کمال به انحراف گراید و زیانکار دنیا و آخرت شود. راه نجات، امانتداری و انجام صحیح وظیفه است. هر وظیفه‌ای که برعهده داریم، مهم است و هرگز نباید آن را شوخی پنداشت و دست کم گرفت. خدا و خلق خدا ما را با ملاک میزان امانتداری در زمینه وظیفه و اختیاراتی که داریم، می‌سنجند که فرمود: «لا یکلف نفسا الا وسعها».
بنابراین هرکسی که در هر گوشه‌ای از «ورزش» مسئولیتی دارد، باید سخت مراقب و هشیار باشد که چه می‌گوید و با امانتی که در دست دارد، چه می‌کند. آیا در گفتار خود دل مردم را شاد و به رگ‌های جامعه نشاط و احترام تزریق و امید و آینده روشن را به روح و جسم جوانان منتقل می‌کند یا اینکه بذر نفرت و تفرقه در جامعه می‌پاشد و مردم را به زندگی بدبین و چشم‌اندازی تاریک و مبهم پیش روی‌شان ترسیم می‌کند؟ آیا با کردار خود و برنامه‌ریزی دقیق و ابتکارات بی‌امان، از کار ورزش و ورزشکار و ورزشدوست گره گشایی می‌کند و مسیر غرور و افتخار و پیشرفت را برای مردم و دوستداران ورزش هموار می‌سازد و شوق و امید و دوستی و برادری و رفاقت در عین رقابت را در میان اهالی ورزش گسترش می‌دهد یا با ندانم کاری و خاصه خرجی و منفعت‌جویی، گره‌ها را کورتر و معضلات را پیچیده‌تر می‌کند؟
راستی آن است که همه ما در بسیاری از موارد و مقاطع مراقب وظیفه‌ای که برعهده داریم، نیستیم و آن را شوخی و بازی پنداشته و با صندلی لرزان ریاست و جایگاه موقت مسئولیتی، چون ملک شخصی و میراث خانوادگی رفتار می‌کنیم و به همین دلیل هم در گفتار و کردار خود آن‌طور که باید دقت نداریم و نتیجه کلی‌اش می‌شود اینکه ورزش ما با این همه ظرفیت و استعداد سرشار و نیروی برومند و پرانگیزه جوانی و خیل جمعیت طرفدار و عاشقان پرشمار و کم‌توقع، چنان‌که دانیم و دانید با مشکلات فراوان و معضلات عدیده و اتفاقات و رفتارهای ناخوشایند دست به‌گریبان است و درباره معنای این جمله که: «کسی از این ورزش لذت نمی‌برد» هیچ‌گونه اختلاف نظری میان اهالی آن وجود ندارد!