یک پینوکیوی کسالت‌بار
سعید متین
استیو مک کویین حتی در فیلم اسکاری‌اش یعنی «12 سال بردگی» هم در حد و اندازه اسکار نبود و شاید اگر مثلا آرنون میلچان اسرائیلی تهیه‌کننده و کمپانی ریجنسی‌اش تولید‌کننده فیلم نمی‌شدند و یک سفید پوست مو طلایی چشم آبی
(براد پیت) هم منجی و زندگی بخش کاراکتر اصلی سیاهپوست نبود، آن اسکار هرگز به آن فیلم نمی‌رسید. چنانچه در سال‌های بعد هم دو فیلم بلند دیگرش یعنی «بیوه‌ها» و «شهر اشغال شده» چنگی به دل نزدند!
اما در فیلم «حمله ناگهانی»مجددا
مک کویین به همان جنگ دوم جهانی و این بار موضوع بمباران‌های سنگین لندن در سپتامبر 1940 پرداخته که قرار می‌شود تعداد زیادی از کودکان به محل امنی انتقال یابند و در این میان پسر بچه‌ای به نام جرج که با مادر و پدر بزرگش زندگی می‌کند علی‌رغم میلش، مشمول همین موضوع می‌گردد.
اما جرج از قطاری که او و کودکان دیگر را منتقل می‌کند، پایین پریده و طی یک سری سوپرمن بازی به لندن برمی گردد ولی تا اینکه خانه و مادرش را پیدا نماید، با ماجراهای بسیاری برخورد می‌کند،شبیه به پینوکیو که پس از تصمیم به بازگشتن نزد پدر ژپتو با حوادث مختلفی مواجه گردید منتها در فیلم «حمله ناگهانی» یا بلیتز با تکرار مکررات و روایت‌های کسالت بار!
استیو مک کویین طبق معمول قهرمانش را سیاه پوست انتخاب کرده که البته مانند آن سیاهپوست فیلم «12 سال بردگی» علی‌رغم سن کم، دست و پا چلفتی و بی‌عرضه نیست و بسیار اهل جنگیدن و مبارزه با شرایط سخت به نظر می‌رسد،حتی در برابر باند خلافکاری که می‌خواهند از او سوءاستفاده کرده و به دزدی وادارش کنند یا وقتی دوستی را که امید داشت او را به خانه‌اش برسد از دست می‌دهد و یا حتی وقتی قهرمان نجات گروه زیادی از مردم از سیل درون مترو لندن می‌شود و بازهم می‌خواهند او را دست پلیس بسپارند تا به همان منطقه امن دور از لندن و خانه و مادرش ببرند، این عرضه و شجاعت را نشان می‌دهد.
بخش‌هایی از کاراکتر جرج تقریبا از شخصیتی واقعی گرفته شده که با فداکاری خود، عده زیادی از مردم را که در یکی از ایستگاههای مترو لندن گیر افتاده بودند را از خطر مرگ در اثر سیلاب نجات داد.
برخی دیگر از وقایع فیلم مانند بمباران سالن آواز و دزدیدن جواهرات قربانیان بمباران نیز واقعی هستند.
طبق معمول در این داستان، هم سرکرده فعالان پناهگاههای لندن، یهودی است و هم شخصی که در پناهگاه، متفکرانه جانب صلح و آرامش را می‌گیرد.
به طور کلی در فیلم‌های امسال تظاهر به یهودیت، آن هم در نقش‌های برجسته، بسیار بارز می‌نمایاند! دلیلش هم کاملا واضح است!