الیاس حضرتی در یک گفت‌و‌گوی تلفنی اظهار کرد: آمریکا از قبل انقلاب تا امروز به‌دنبال ضربه‌زدن به ایران بوده است.

وی تصریح کرد: آمریکا آن چیزی که تا الان کارنامه‌شان هست تلاش برای به هم زدن اوضاع داخلی ما، ضربه‌زدن به ما، تلاش برای سرنگونی ماست؛ نه الان، بلکه از قبل انقلاب تا امروز دنبال ضربه به ایران بوده است.

مدیر مسئول روزنامه اعتماد گفت: ترامپ هم به‌نظر من هم نقطه‌ضعف‌ها و هم نقطه‌قوت‌هایی دارد؛ می‌شود اگر آن شرطی که انقلاب اسلامی گذاشته و مسئولان ما گذاشتند که در امور داخلی ما دخالت نکنند، دنبال درگیری و ضربه‌زدن نباشند و به‌عنوان یک کشور عادی بخواهند با ما برخورد کنند، ما هم مثل یک کشور عادی با آن ‌ها برخورد خواهیم کرد و حتی می‌توانیم باب مذاکراتی که در گذشته داشتیم را همین در زمان آقای ترامپ هم به یک شکل پررنگ‌تری هم ادامه بدهیم.

اظهارات آقای حضرتی از چند جهت قابل توجه و نقد است. نخست اذعان به این که آمریکا از 45 سال قبل تا به امروز دنبال ضربه زدن و براندازی بوده است. ثانیا او به شرط نظام درباره مذاکره اشاره می‌کند. منطقا هر شرطی مقدم بر اصل مذاکره است یعنی ابتدا باید این شرط محقق شود تا بتوان مذاکره کرد و این دقیقا خلاف دست فرمان برخی عناصر سیاسی و نشریات زنجیره‌ای است که قائل به مذاکره بلاشرط بلکه تن دادن به شرائط ظالمانه آمریکا برای توافق به هر قیمت (بخوانید وطن‌فروشی) هستند!

ثالثا آمریکا بر خلاف شرط‌های منطقی ایران، علی الدوام اقدام به خصومت و توطئه و زدن ضربه کرده و بنابراین مذاکره، بر مبنای آن شروط معقول، هیچ اعتباری ندارد. چهام و بدتر این که با وجود تنازل طرف ایرانی در برخی توافقات مانند برجام، طرف آمریکایی کمترین حسن نیتی از خود نشان نداده بلکه همان اخلاق شیطانی خود را بروز داده است.

ترامپ همان کسی است که آقای روحانی با همه اشتیاقش به مذاکره با آمریکا درباره وقاحت او گفت: «داستان مضحکی اتفاق افتاده؛ می‌گویند تعهدی که قبلا بستیم، فعلا محکم نباشد، درباره موضوع دیگری حرف بزنیم! آمریکا با زبان و عمل می‌گوید اهل مذاکره و تعهد نیست، اما به برخی کشورها می‌گوید بیا با ما مذاکره کن؛ مگر ديوانه‌اند كه با شما مذاكره كنند؟ شما به مذاكره‌اي كه به تاييد سازمان ملل رسيده، پايبند نيستيد».

رابعا، غیر از شرایط معقولی که آقای حضرتی اشاره می‌کند، قصاص خون شهید سلیمانی و پایمال کردن حقوق ایران در برجام هم به گردن ترامپ سنگینی می‌کند و کسانی که بر خلاف این واقعیت بخواهند نسخه مذاکرات التماسی بپیچند، فاقد کمترین غیرت نسبت به عزت و امنیت ملی هستند. 

با همه این اوصاف باید دید، آن کدام دیوانگی و شیدایی آن هم در حد افراطی (و یا ماموریت) است که موجب می‌شود برخی عناصر سیاسی همچنان نسخه مذاکره بپیچند و همه عبرت‌های قبلی را که خود رقم زده‌اند، کتمان کنند؟